Teddy heeft verborgen talenten!

Oké, dat Teddy speciaal is, dat weet ik inmiddels wel, maar deze week heeft ze toch nog wel echt een prestatie geleverd. Ik was gewoon, relaxed de kooi aan het schoonmaken. Als ik iets doe waarbij de beesten naar buiten kunnen, dan laat ik ze ook gewoon lekker naar buiten. Naja, niet echt buiten, gewoon buiten de kooi. Ik moet zeggen, Mr. Lee begint dat soort uitstapjes ook steeds meer te waarderen en Teddy neemt er nog steeds het meeste van.

Nou was Teddy laatst even haar grenzen aan het verkennen, zeker na een zomervakantie binnen te hebben gezeten, moet je even kijken wat je wel en niet kan. Het begon eerst met rondjes rennen. Nou, geloof me, dat kan ze nog. Vervolgens was het kijken of ze nog over het hekje heen kon springen. Nee, dat ging niet. Ze kreeg zichzelf er niet overheen gewipt. Enkele keren landde ze gewoon netjes op haar pootjes, maar ze is ook een keer achterover gevallen en een keer op haar billen, waardoor ze een soort van zijwaartse val maakte. Ze is ook haar springkunsten aan het oefenen door in en uit een nieuw maandje te springen. Dat gaat relatief soepel, ze vergeet alleen dat ze nu een echt buikje heeft en geen sportbuikje meer.

De laatste keer dat ik haar los liet lopen was ze haar creativiteit aan het uitproberen: ik had een theedoek half in het mandje gelegd. Mr. Lee ging er gewoon netjes voor zitten, beetje aan kauwen, beetje snuffelen, maar verder niet echt heel enthousiast ermee om gaan. Teddy pakte het daarentegen heel anders aan. Ze sprong in het mandje en wikkelde eigenhandig de theedoek om haar heen. Het was extreem schattig en ze was er zelf ook heel blij mee. De bovenbuurman was een paar keer tegen de verwarmingsbuizen aan wezen tikken en Teddy kon zich dan heel mooi verstoppen in de theedoek. Mr. Lee ging bij de geluiden een beetje om zich heen kijken met de vraag: "Moest ik hierop reageren of is blijven zitten ook prima?" Toch wel grappig om het verschil tussen de cavia's te zien.

Maar goed: aanschouw, Teddy in een theedoek in het mandje, alles door Teddy zelf gedaan!

Tot de volgende blog!

Eten is eng

Oké, ik heb Teddy inmiddels een tijdje, en stiekem heeft ze echt een rare e igenschap voor een cavia. Buiten dat ze over het algemeen extreem vrolijk is, graag popcornt, zich het allerliefst uitrekt met haar voorpoten boven op Mr. Lee (ja, dat is dus blijkbaar een ding) en zich verstopt in het hooi. Ze is bang voor eten dat ze nog nooit heeft geroken of gezien.

Ja, raar beest.

Toen ik haar net had, wou ze niet van de snackkomkommertjes eten, want die waren klein en raar voor een komkommer, ondanks dat ze wel lekker roken. Ik moest het object (de komkommer in dit geval) vasthouden totdat ze besloot dat het veilig genoeg was om een grote hap te nemen. Paprika ging wel goed (blijkbaar wel vaker gegeten) en witlof en andijvie zijn nog steeds een feest- en vreetfestijn.

Nou voer ik mijn cavia's eigenlijk nooit wat raars en gewoon normaal eten, maar Teddy weet het altijd om te toveren in iets speciaals: zo had ik onlangs paardenbloembladeren geplukt, om de beesten een beetje te verwennen. Mr. Lee compleet door het dolle heen, super blij met paardenbloembladeren, maar Teddy was wat schuchter, ze moest eerst zien dat Lee het kon opeten, daarna was er gewoon onenigheid over van wie welk blaadje is.

Nu denk je, oh, valt wel mee. Maar gisteravond was het toch echt raak: mijn ouders hadden een recept met verse bladspinazie. Dat lusten caafjes ook wel, bladspinazie. Dus ik ze een blaadje voeren. Lee snapte het niet zo goed, want hij rook eten dacht 'ie, maar het was ook eten, dus die was verward maar blij. Teddy vond het blaadje het engste object dat ze ooit heeft gezien, naja, buiten het stukgevallen kopje. Ze sprong op, rende weg, zelfcorrectie kwam in werking en ze zat weer stil. Ik bood het blaadje opnieuw aan, Teddy weer in de sprint, na 3 stappen staat ze weer stil. Na drie keer raakte ze een beetje geïrriteerd door het enge blaadje en beet ze er boos in. Toen kwam ze er pas achter dat het eetbaar was.

Ik ben echt heel benieuwd of ze meer rare dingen heeft, maar daar komen we vanzelf achter.

Met Lee gaat het goed, hij is inmiddels gemillimeterd (aka, zeer kort haar) en hij is nog steeds blij en voelt zich minder een babysitter (hij laat Teddy rondrennen zonder er zelf achteraan te gaan). Op het moment van schrijven zorgen mijn ouders voor de haarballen (aka de caafjes), terwijl ik in mijn kamertje zit en mezelf voorbereid op een tentamen over Evolutie (ofzo)

Maar nu eerst even lekker slapen en morgen ben ik weer bij de haarballen. Slaap lekker!

Jong vs. Oud

Teddy en Mr, Lee aan het uitrusten na de "grand escape"

Het hebben van een jonge cavia is erg verfrissend. Op de een of andere manier denk je nog steeds dat je oude cavia's jong zijn, maar zodra je een jong ding hebt, zie je opeens hoe oud je oude cavia wel niet is. Neem bijvoorbeeld Teddy, ze is denk ik een half jaartje oud, springerig, pieperig, en vooral een druk beestje. Daarnaast heb je dan Lee, die wat stijf is geworden, graag slaapt en eet. Samen in de kooi gaat alles goed, maar zodra je Mr. Lee en Teddy buiten zet, rent Teddy alle kanten op en probeert Lee er achteraan te hobbelen (jup, hobbelen, veel meer doet hij niet).

Vandaag was toch wel bijzonder, ik wou even wat rustigs voor mezelf doen, toen Teddy besloot om te gaan zitten piepen totdat ik uitgevogeld had wat ze nou precies wou. Ik uiteindelijk maar geknuffeld en buiten laten spelen. Teddy vond het gebied wat ik uit had gezet niet groot genoeg, dus besloot ze er overheen te springen.

En een LOL dat ze had! Ik dacht niet dat ik haar ooit zou gaan zien Popcornen, maar jap, dat deed ze toch wel, en hard ook! Ik geloof dat ze wel 6 rondjes door mijn kamer heeft gerend. En Lee misschien 3, wat toch nog veel voor hem is.

Aan het eind van de rit had ik toch maar besloten om de beestjes te vangen en terug te zetten. Lee was zo gevangen, hij weet hoe het werkt. Teddy daarentegen heeft me ongeveer alle hoeken van de kamer laten zien (ik wist niet dat er ruimte achter de kachel was, en daar ligt dus ook al mijn verdwenen spullen). Ik leer veel van dat beest. Zoals: als je haar niet goed vast houdt en haar dus even neerzet om haar beter vast te pakken, zit ze alweer achter iets anders... Naja. Ik heb haar gevangen.

Na een half uurtje dat ze allebei in de kooi zaten, lagen ze lekker te slapen.

#MusicMonday De Wandelclub - Sugar Lee Hooper

Het is weer maandag en dat betekend een nieuwe #MusicMonday, jeej! Het is wel is waar wat langer geleden dat ik wat had verteld over muziek, maar ik had het nogal druk met tentamens en cavia's.

Afgelopen week ben ik een nieuw vak begonnen waarbij ik samen met studenten van de studie Bos- en Natuurbeheer (de Bosbouwers) door verschillende typerende landschappen van Nederland loop om te kijken naar alle mooie landschappen die Nederland heeft.

Inmiddels ben ik al naar Haaksbergerveen, Meijendel, Eempolder en Westbroek (Bert Bospad) geweest en aankomende week ga ik naar het Geuldal en de Drentsche Aa. Ik zie een klein beetje op tegen de laatste twee wandelingen, aangezien die weer lang zullen zijn en ik ben bang dat ik weer mijn voeten stuk loop. Maar goed, daarna ben ik ook wel klaar :)

Even wat meer informatie over het nummer: De Wandelclub door Sugar Lee Hooper. Dit nummer is één van de bekendste nummers van Sugar Lee Hooper, die eigenlijk Marja van der Toorn heet. Het nummer is uitgebracht in 1995 en halverwege mei is het binnengekomen in de Top40. Dit bleef toch wel een beetje een van haar bekendste singels. (Bron: Wikipedia)

Ik heb dit nummer gekozen omdat ik echt heel veel wandel, wat ook echt heel vermoeiend is en dit nummer sleept me er een beetje doorheen.

Tot de volgende blog!

Ontmoet Teddy!

Oké, er is veel gebeurt en niet alles kan ik vertellen... Waarom niet? Nou, omdat mijn vader mij geleerd heeft dat water en technologie niet goed samen gaan. Maar ik ben hier niet om te praten of technologische dingen, zoals toetsenborden en mobieltjes, ik heb het over Cavia's!

Mr. Lee is echt een super lief mannetje, ontzettend knuffelbaar, bijt nooit echt door en is vooral heel harig. Ik had hem laatste eens op zijn rug neergelegd, gewoon om naar zijn schattige haartjes op zijn buik te kijken en om te zien hoe hij reageert. Ik heb dit geweten ook... Meneer beet bijna door in mijn hand, spartelde als een vis op het droge en liet zijn oogwit zien. Niet de beste reactie. Inmiddels heb ik wat met hem geoefend en nu heeft hij tenminste niet meer de neiging om mijn vinger ongevraagd te amputeren. En omdat hij zo ontzettend knap en braaf is, en gewoon een lieverd, heeft hij een nieuw vrouwtje gekregen: Teddy!

Teddy is een teddy-cavia, ontzettend zacht en licht pluizig. Een kenmerk van het ras is dat ze wat "ruwere" haartjes heeft over het lichaam. Dit is iets wat haar ontzettend pluizig en lief maakt. Teddy is nog geen 2 maandjes oud, een beetje schrikachtig en semi-handtam. Ik merk aan haar heel goed hoe verwend ik ben met de tamme Mr. Lee (staat te bedelen om eten als ik aan het lawaaimaken ben met de stofzuiger en schrikt echt nergens meer van). Teddy daarentegen is nog bang van bewegingen, geluiden, lichtflitsen en eigenlijk alles wat er niet bij hoort volgens haar. Toch heeft ze wel één dingetje wat ik merkwaardig vind: ze is niet bang voor de la die naast de kooi staat. Macy en Lee hebben er een paar maanden aan moeten wennen, als ie open ging, waren zij weg. Teddy blijft gewoon zitten en doet alsof dat het normaalste is wat er kan gebeuren.

Hoe ben ik eigenlijk op haar naam gekomen? Bij Stichting Cavia (waar ik haar vandaan heb) hebben veel caviaatjes geen naam en worden ze op het adoptieformulier bij het ras of geslacht weggegeven. Zo was Saphira "Cavia Zeug" voor ik haar omdoopte tot Saphira. Lelie is Lelie gebleven en Snuffie heette eerst Chantal. Puck was "Cavia Zeug Gladhaar" geloof ik en Flippie was bij adoptie al Flippie genoemd. Loena Tik was ook "Cavia Zeug" en zij komt zelfs uit dezelfde groep als Saphira en ze waren waarschijnlijk zelfs nichtjes. Maar ik dwaal af. Teddy was dus "Cavia: Teddy" en ik vond dat eerst geen goede naam. Nadat ik haar even had geknuffeld, thuis had geïntroduceerd aan Lee was de naam toch gewoon blijven hangen. Dus nu is het Teddy. Ik had haar ook voorgesteld aan mijn ouders, gewoon onder de naam Teddy. Voor zover zij wisten was ik nog aan het twijfelen over een zeugje of een beertje, maar dat ik  wel meer neigde naar een zeugje. Mijn moeder schrok ervan en mijn vader was zo slim om naar het geslacht te vragen.

De introductie ging goed. Ik heb eerst de grond schoon geschrobd, het tapijt weggehaald en een paddock gemaakt met een theedoek en eten. Eerst Teddy erin, beetje laten bijkomen en laten eten. Toen Lee erbij. Lee vond de theedoek veel interessanter dan zo'n klein mormel, dus die ging meteen aan de theedoek trekken en kauwen. Echt, dat er nog geen grote gaten in mijn theedoeken zitten... Maargoed, Teddy ontdekte Lee wel, die snuffelde eerst wat en besloot toen dat ze wel eens even kon gaan checken of hij nog melk had. Nope, daar doet Mr. Lee niet aan, dus die sprong piepend opzij. Daarna heeft Mr. Lee Teddy compleet besnuffeld en is toen gaan eten. Teddy was gespannen tijdens het snuffelen, maar liet het gewoon toe. Na ze ongeveer 30 minuten op de grond te hebben gelaten, was bijna al het eten op en had Lee bijna mijn hele theedoek in heuveltjes gevouwen. Toen heb ik eerst Teddy in een schone kooi gezet, die ging meteen opzoek naar de leukste verstopplekken en daarna Lee erbij gezet. Lee had zoiets van: "Oh, ze is hier ook" en is toen wat brokjes gaan eten. De eerste nacht hebben ze semi-apart geslapen, Teddy onder het hooi en Lee er half onder. Toen ik wakker werd lag er een flinke pluk op Lee en was hij een wandelende hooiberg. Dat was tevens de eerste keer in zijn 5 jarige bestaan dat hij onder het hooi zat en het er niet afschudde. Inmiddels slapen die twee beesten samen naast elkaar.

Hierboven staat een video van Lee en Teddy toen ze aan het kennismaken waren en Teddy probeerde onder Lee te kruipen. Maar omdat ze het af en toe wat heftig doet, heb ik de video stop gezet. Nog steeds heeft ze die neigingen.

Ik ga nu lekker genieten van Teddy terwijl ik nadenk over wat ik ga eten. Fijne avond allemaal!

Voorjaarsschoonmaak

Het is al weer drie weken geleden dat de astronomische lente in is gegaan. Op dat moment waren de dagen wat kort en donker en volgens mij regende het ook meer dan dat het droog was. Niet vlak daarna hebben we de klok een uurtje vooruit gezet, zodat het 's avonds langer licht is en je meteen een jetleg hebt.

Nou moet ik zeggen dat het voorjaar veel verandering met zich mee brengt, de caafjes worden vrolijk als ik het raam overdag open laat staan, het gras wordt groener en de paardenbloemen gaan weer groeien (wat dus inhoudt dat de caafjes blij worden als ik het aan ze ga voeren). Maar buiten dat gaan de vogeltjes weer schreeuwen om hun territorium (in de volksmond: fluiten) en de bomen lopen uit (ze krijgen blaadjes). Ook gaan er dingen bloeien, zoals bomen, bloempjes en mijn hooikoorts, maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Hoe weet je dat je cavia's last hebben van voorjaarskriebels? Nou, ze krappen zichzelf meer, dus de mijten zijn actief en de beesten willen knuffels. Ja, je leest het goed, knuffels, zelfs Macy. Ik heb meteen misbruik gemaakt van dat gedrag en ben haar gaan aanraken in de kooi. Inmiddels vindt ze het wel weer genoeg en loopt ze half weg als ik haar aanraak.

Macy heeft, buiten dat ik haar soms wel en soms niet mag aanraken, nog andere rare voorjaarskwaaltjes: ze likt graag aan dingen. En met dingen bedoel ik Lee's haar, de voerbak, de knabbelstok en de bak zelf. Jap, ik heb caviakwijl van de bak staan schrobben. Nou moet ik wel zeggen dat ze altijd al een beetje liefde voor de bak voelde, maar dat het ook echt likbare liefde was, dat wist ik niet.

Nou heb ik hun hele kooi schoon gemaakt, zelfs de schuilhokje. Nou was ik vet blij met het resultaat, alles glimmend en schoon, maar toen ging ik hooi pakken en toen was alles weer stoffig. Ach ja. Binnenkort maar even de ramen lappen, dan komt er ook meer licht naar binnen en ook vast vrolijke caafjes erbij.

Deze keer geen foto's, ik heb alles van mijn telefoon afgehaald en die op mijn desktop gezet, terwijl ik nu op mijn laptop bij mijn ouders zit...

Maar goed, volgende keer zal ik veel van Macy's en Lee schattigheid/harigheid posten.

#MusicMonday: Fast car!

Goed, nieuw dingetje, wat ik ga proberen vol te houden (want ja, dat standaard bloggen op dinsdag en vrijdag gaat ook al zo soepeltjes...) #MusicMonday! Jeej!

Het idee is om elke 2 weken op maandag een blogje te schrijven over een muziekje dat mij aanspreekt. Deze week is het Fast Car van Jonas Blue ft. Dakota. Deze video komt ook op de youtubepagina van Leven met Cavia's te staan in de afspeellijst #MusicMonday met Cavia's

Afgelopen zaterdag was ik met mijn moeder naar Kleve in Duitsland geweest om te winkelen. In de auto hadden we Radio2 opstaan, prima station met zowel nieuwe als oude hits. Het is echt verbazingwekkend wat de dekking is van Radio2. Maar goed, dat was niet waarover ik wou gaan schrijven. Het gaat om het liedje.

Het nummer Fast Car is eigenlijk een cover en het origineel is geschreven door Tracy Chapman en er zijn meerdere versies van verschenen en de versie van Jonas Blue (zoals hierboven) is wel een van de populairste. Fast Car door Jonas Blue is uitgekomen in april 2011 maar is nu pas een hit geworden. (bron: Wikipedia - Fast Car)

Maar goed, dit nummer was op het moment wel erg typisch, omdat ik op de Duitse Snelweg ongeveer 100 reed, terwijl er echt een paar mensen wel bijna het dubbele reden. Ik was dus niet bepaald de "fast car" maar ik wou wel graag wat harder rijden. Nou, dat kon voor ongeveer een kilometer, toen moest ik eraf.

Het was uiteindelijk wel een prima dagje, ik heb nieuwe badslippers en een nieuwe zonnebril. Dus ik kan weer even vooruit.

Tot de volgende blog!

Tegenstijdige dag

Gisteren was echt een rampendag, of was het juist mijn geluksdag? Ik weet het niet meer. Het begon wel lekker, gewoon op relatief normale tijd opgestaan, beetje mailtjes voor mijn HB-functie beantwoord, notulen uitgewerkt en opgestuurd naar mijn commissieleden. Al met al ging alles wel aardig.

Toch moest mijn prima dagje een beetje een chaos-moment aannemen: ik verloor mijn telefoon terwijl ik op weg was naar Frank. Een aardige Aziatisch meisje vertelde mij dat ik hem was verloren. Ze had hem niet opgeraapt, maar ze was mij hard achteraan gefietst. Ze zei dat ze al een tijdje naar mij aan het roepen was, maar dat had ik niet gehoord, want ik had echt enorme tegenwind. Ze vertelde me waar ik mijn telefoon kon vinden en dat ik me maar moest haasten.

Ik dus terugfietsen, TARDIS te vinden, geen telefoon. Ik ben het stuk wel zes keer heen en weer gelopen, maar hij lag er gewoon niet. Beetje in paniek naar mijn woonstudieslaapkeuken gefietst, daar met mijn HB-telefoon mijn vader gebeld en de situatie uitgelegd. Het was wel een beetje zuur, bij mijn telefoon zat ook mijn pinpas... Terwijl ik met mijn vader aan het doorspreken was welke stappen ik allemaal moest ondernemen om ervoor te zorgen dat er geen misbruik werd gemaakt van mijn telefoon en pinpas, kreeg ik een berichtje op Facebook met de vraag of ik mijn mobiel kwijt was. Ja! Zeker wel! Even over mijn hoofd gekrapt over het feit dat die persoon wist dat het mijn telefoon was, maar zodra ik zag dat zij een gemeenschappelijke vriend had die bij mij op de gang woonde, maakte dat wel weer logisch. Meteen afspraak gemaakt om mijn telefoon op te halen. Eerst ben ik even een reep chocolade voor haar wezen halen, want je ziet het nog weinig, eerlijke mensen. Dus dat verdient wel een reep chocolade. Uiteindelijk zat ik dus weer op mijn fiets naar de universiteit, waar ik mijn telefoon kon ophalen. Daarna naar Frank gefietst.

Bij Frank was het een beetje een rare situatie: alle draadjes waren weg. Ben maar gewoon naar achteren gelopen om te lezen wat er aan de hand is: de loonwerker die de mest komt verspreiden komt binnenkort, en dan is het wel handig als de stroomdraadjes weg zijn. Logisch. Ook hoefde ik niet uit te mesten, er kwam toch binnenkort mest op de weide. Echter moest er wel een deel van de mesthoop "verdunt" worden, dus moest ik eventjes wat mest erop scheppen. Nou dat is geen probleem, buiten dat het echt zwaar is. Ik heb toch wel bijna een metertje gedaan, dat was wel chill.


Verder nog even met Frank gespeeld, voornamelijk rond laten rennen. Achteraf laat ik hem altijd eventjes wat voor zichzelf doen, terwijl ik oersaai op mijn telefoon zit. Als eerst moest meneer rollen, want hij was een beetje bezweet en dat kriebelt. Ik heb het stiekem gefilmd, al vond hij het wel verdacht en kwam het even besnuffelen.

Verder gaat alles wel prima in cavialand. Ze slapen veel, eten veel, poepen veel, maken soms ruzie met elkaar en ruiken het voorjaar! Ja, voorjaar! Het is de laatste paar dagen zulk lekker weer dat ik het raam open heb staan als ik thuis ben. Ik moet zeggen dat ik wel merk dat ze wat vrolijker worden. Macy was laatst zo blij dat ze Lee ondersteboven liep terwijl ze om eten aan het vragen was. Lee, de goedzak, snapte het niet en liep maar achteruit, maar wist ook niet of hij nog wel mocht bedelen en ging maar zielig zitten kijken op de voerbak. Natuurlijk had ik ze allebei gewoon lekker eten gegeven. Macy kwam al snel terug op haar enthousiasme door gewoon te eten en weg te lopen als Lee te dicht bij haar in de buurt kwam.

Al met al was het dus een vage dag...

Prioriteiten en je hooi in je neus steken

Zo, het is al weer een tijdje geleden, maar gelukkig heb ik weer eens inspiratie én tijd om een blogje te schrijven. Ik heb het echt behoorlijk druk met het regelen van de zomerkampen en daarnaast nog mijn studie, Frank en natuurlijk de caafjes.

Sinds september judo ik en ik heb op 15 februari mijn officiële eerste blessure door judo opgelopen. Ik heb mijn hiel bezeerd tijdens het valbreken met een of andere halve schouder-/heupworp. Ja, au... Dus ik kan nu slecht lopen en daarom ben ik al een tijdje niet meer bij Frank geweest. Vandaag was ik er wel even en heb ook wat met hem gedaan: opjagen. Echt op de simpelste manier ooit, gewoon door een lange zweep (en dan nog niet eens de langste) naar hem te wijzen. Frank gaat dan vanzelf heel blij en super actief rondjes om mij heen rennen. Daarna ben ik even op een bankje gaan zitten om mijn voet te ontlasten en ondertussen bleef Frank bij mij kleven als een blij ei. Nou is dat natuurlijk geen probleem en het moment om mijzelf even fotografisch te ontplooien. Dus een serie'tje foto's van Frank genomen. Het is vooral zoals de foto hiernaast, want meneer stond gewoon heerlijk bij mij te staan en naar de omgeving te staren (en stiekem een beetje mooi te zijn). Daar heb ik geen problemen mee.

Na de foto's nog heerlijk met hem staan kroelen en knuffelen en daarna zonder enig probleem weer terug op de wei te zetten. Soms is het echt een heerlijk beest, maar soms kan hij ook wat krielig zijn (bijvoorbeeld als hij wel wil werken, maar dan geen tuig om...) Maar vandaag hebben we gewoon heerlijk van elkaar genoten.

Mr. Lee heeft moeite met dat er geen eten bij de tent ligt

En wat is het nieuws in cavialand? Nou, best wel heftig allemaal: Mr. Lee heeft prioriteitenissues, Macy neemt een spraakverwarring letterlijk en er is een appel! Ja, je leest het goed, een APPEL!

Mr. Lee komt toch maar naar buiten

Afgelopen week heb ik rondom cavia-etenstijd (uurtje of 10 in de avond) de kooi verschoond. Dit natuurlijk tot ontsteltenis van de cavia's, want wanneer krijgen we dan eten? En krijgen we überhaupt wel eten? Ja, tuurlijk wel, gekkies, maar nu gewoon niet in de kooi. Dat was voor Macy geen probleem, zij eet wel buiten de kooi en gewoon in het openbaar. Lee had er iets meer problemen mee. Hij rende eerst heel hard naar de tent, om vervolgens moeilijk te kijken bij het feit dat daar geen eten lag... Dus vervolgens was het rekken en
strekken met je hoofd naar buiten om te kijken of je dan bij het eten kan. Nope, ik had het net te ver weg neergelegd.

Gezellig saampjes eten

Arm beest, zou je denken. Nou nee, hij kan best wel even wat bewegen voor zijn eten. Uiteindelijk kwam hij wel naar buiten, meer met tegenzin, maar hij deed het wel. En ik was super trots op hem, hij sleepte het eten niet eens naar de tent terug om daar te eten, dus ja, trots op die haarbal.

Ze hebben allebei lekker buiten zitten eten totdat al het lekkere opwas, daarna is eerst Lee en vervolgens ook maar Macy terug naar de tent gegaan om daar te gaan zitten mokken.  Gelukkig had ik een oplossing voor dit en dat is de appel. Nou zijn mijn twee caafjes af en toe blij met een appel, meestal niet, maar nu toch wel. Ik heb er namelijk gewoon vet brutaal een hele appel neergelegd. En om heel eerlijk te zijn was het hilarisch! Lee knabbelde eraan, Macy ook een beetje, maar ze ging vooral cavia-bekjes trekken. Een beetje rondkijken als een briljante, slimme, totaal niet oude en af en toe compleet domme cavia. Het was echt schattig en maakte haar ook meteen fotogeniek. Ik heb echt een hoop van die briljante foto's van haar.

Macy aan het cavia'en

Maar niet alleen alles was goed en fijn. Donderdag besloot Macy om een spraakverwarring letterlijk te nemen. In plaats van dat ze haar neus in het hooi stak, stak je de hooi in haar neus. Ik was gewoon even aan het chillen op mijn bed, vlak voordat ik besloot eten te koken. Macy begon opeens heel veel niesgeluidjes te maken en zich tussendoor te wassen, dus het leek erop dat ze een soort van verkouden was. Ik werd er echt niet blij van, want op het moment dat een cavia verkouden wordt of de griep krijgt, is het gewoon afgelopen met ze. Nadat ik even had gekookt en gegeten, besloot ik om wat thee te maken en terwijl het water kookte, heb ik even naar Macy gekeken. Er bleek een hooitje in haar neus te zitten. Niet heel chill. Ik heb wel eens met Mr. Lee gehad dat er een tussen zijn lippen vast zat, die kon ik er zonder problemen uittrekken, hij had daar ook niet zoveel last van, buiten dat hij even een rare kop trok, maar het was wel zo opgelost. Bij Macy was het compleet anders: bij haar zat in het haar linker neusgat. Ik dus maar voorzichtig het hooitje eruit getrokken, het ging gepaard met wat gesnuif op het eind, maar verder niets, dacht ik. Het duurde even, maar toen begon het: de bloedneus. Er was even een golf van paniek... bloed uit de neus van een cavia, in de avond! Gelukkig was mijn water net klaar met koken, dus dat in een schone beker gedaan, wattenstaafjes gepakt en in het net gekookte water gedompeld. Even laten afkoelen en toen ben ik begonnen met het schoonmaken van de neus. Het bleek helemaal niet zo ernstig te zijn, het was al gestopt met bloeden, dus hoefde ik het alleen maar schoon te maken. Macy was er enorm blij mee, ze was meteen vrolijk toen ik haar terug gezet had.

De dag erna even gecontroleerd of ze nog wel met dat neusgat kon ademen. Ik was een beetje bezorgd omdat bloed soms een prop kan vormen en de neus kan afsluiten, of zelfs doorbloeden en langzaam haar longen laten vullen. Ik heb Macy gevangen, haar rechter neusgat afgesloten met mijn vinger en even gekeken of er paniek ontstond. Er was helemaal niets, behalve een cavia die in dubio was over wat ze moest doen: wachten of bijten. Het duurde maar 5 seconden voor ik haar zag gaan nadenken (ja ja, Macy heeft een nadenkhoofd) en toen heb ik haar neus snel vrij gelaten. Er was gelukkig niks aan de hand.

Nu is ze al de hele week vrolijk en kan ik haar bijna aaien in de kooi (iets wat normaal niet kan).  Dus ja, even geschrokken, allebei denk ik, maar gelukkig niks aan de hand.

Goed, tot het volgende avontuur!

Granulaat op

Kooi met hooi en zaagsel

Het zit me niet helemaal mee deze week, en dan is het pas dinsdag...

Vandaag kwam ik erachter dat ik nog steeds geen granulaat had besteld, dus moest ik aan mijn reservepak zaagsel beginnen. Nou is dat niet zo'n ramp, maar het lag wel onder enkele spullen verstopt. Niet ideaal dus. Gelukkig ben ik niet compleet bedolven onder mijn spullen terwijl ik het pakte, maar ik wist wel meteen dat ik toch echt een keer mijn opslag moet opruimen, haha.

Maar goed, ik dus zaagsel in de kooi doen, gaat het helemaal niet zo makkelijk... zaagsel zit behoorlijk vast in de verpakking. Daarnaast kreeg ik ook al bijna niet de verpakking stuk. Zodra mij dit wel allemaal gelukt was, viel me op dat het ook nog eens behoorlijk graag in klonters wil blijven zitten... *zucht*

Oh, had ik al gezegd dat zaagsel veel meer stoft dan granulaat? Nee, nou dan weet je het nu. Ik was super blij dat het klaar was, kon ik eindelijk in de corridor mijn kleding afkloppen van al het stof. Toen ik terug kwam en mijn toetsenbord bekeek, bleek het onder het stof te zitten, net als mijn telefoon, muis, to-do-boekje, Rat (het hoofdbestuursknuffel) en eigenlijk alles...

Maar om eerlijk te zijn, is het zaagsel vandaag niet alleen slecht, mijn caafjes zijn nu ontzettend blij met hun schone kooi (ik ook wel, de kooi stonk als je je neus erin stak om een caafje te vangen/aaien) en ik ben blij met een blije caaf!

Blije caaf! (en stiekem op de achtergrond ook een)

Eventjes een disclaimer: dat zaagsel naast de kooi heb ik niet gedaan, dat was de verpakking die opeens half terug sprong en mijn vloer bevuilde... Inmiddels is het opgeruimd, want net als granulaat loop je zaagsel zo door je hele slaapstudiewoonkeuken heen.

HBV'en

Afgelopen woensdag was de NJN bij ons om te vergaderen. Nou was het niet zo'n ramp, omdat ik er zelf ook bij moest zijn. Nou was ik echt de hele dag druk in de weer met het klaar maken van mijn woonstudieslaapkeuken zodat er zes mensen in konden. En dat was niet niks, want zoals het altijd gaat met opruimen bij mij, maak ik er eerst een grotere chaos van en dan ruim ik het pas op. Ik moet zeggen, het verhoogd het opruim effect wel enorm! Eerst kon ik amper lopen in mijn kamer, het was echt springen van de ene vloerplek naar de andere, want echt overal lagen boeken, tassen, schoenen en kleding (zowel schone als vuile hoopjes). Na alles in de wasmachine of wasmand te gooien was ongeveer 80% van mijn vloer weer zichtbaar. Daarna heb ik mijn schoenen en tassen opgeruimd en toen had ik ongeveer mijn hele vloer tevoorschijn getoverd.

Nadat de vloer leeg was, kon ik gaan beginnen aan het zuigen, schoonmaken van oppervlakten waar veel stof op lag en al dat soort dingen. Het was aardig wat werk, maar alles was uiteindelijk op
tijd schoon!

Ik ben daarna wezen koken voor het HB (hoofdbestuur), wat wel leuk was, behalve dat ik wat had gemorst en het aanrecht, dat ik er vlak voor super schoon had gemaakt, weer vies werd. Het eten werd door iedereen lekker gevonden.

De cavia's waren best wel onder de indruk van mijn drukke bezigheid en ze lagen lekker te slapen tijdens de vergadering.

Natuurlijk kon ik het niet laten, dus had ze nog wel even geknuffeld. Helaas was het toch wel afleidend voor de rest van mijn mede-HB-ers. Dus ja, dan maar vergaderen zonder.

Ach ja, gelukkig heb ik nog genoeg tijd zonder de vergaderingen om de caafjes te knuffelen, dus ja. Ze krijgen echt wel genoeg aandacht.