Cavia update

Zo zit je in een saai college, eigenlijk een saaie discussie, en dan bedenk je je opeens dat je al een tijdje niets meer hebt gezegd over de cavia's! Noooooo, dat kan natuurlijk niet.

Denk nou maar niet dat ik ze vergeten ben, ik geef ze nog netjes 's ochtends wat lekkers, 's avonds veel avondeten en ergens tussendoor wat droogvoer en hooi. Daarnaast knuffel ik ze ook nog wel, helaas wat minder dan dat ik zou willen, maar dat is alleen maar vanwege de drukte... Ach ja, ze zijn ook wel tevreden als ik tegen ze praat (dan gaat Macy met haar hoofd heen en weer zwaaien) en Mr. Lee kijkt je alleen maar aan alsof je gek bent en vraagt zich af waarom hij geen eten krijgt.

Nou is dat niet alleen alles. Er is me ook wat anders opgevallen: Macy doet erg graag aan eten pletten. Ik weet niet of dit een nieuwe rage is, of dat het gewoon een ding van haar is, maar ze wil erg graag hooi eten van een berg, maar hij moet wel plat zijn. Gras is ook het lekkerst rechtop, maar je moet er wel eerst op gezeten hebben... Raar beest. Mr. Lee heeft ook zo zijn ding: hij vindt het leuk om in hoekjes van het hekje te zitten. Daar gaat hij dan zitten en kijkt een beetje rond alsof hij de koning van het speelplein is...  (hij zou goed in de tekenfilmserie "Recess" passen). Buiten stil zitten hobbelt hij ook wel rond, vooral even op patrouille langs de hekken om te kijken of alles wel een beetje in orde is en of er niet stiekeme ontsnappingsgaten zijn, al ziet hij ze niet als ze er wel zijn. Ja, hier heb ik een leuke anekdote over.

Er was eens een dag, dat ik had besloten dat de cavia's op verkenning mochten in mijn kamer. Om dit voor elkaar te krijgen moet ik een hekje open maken, dus dat had ik gedaan. Macy stormde er meteen opaf, ik geloof dat ze een zevende zintuig voor dat soort dingen heeft. Mr. Lee rende zijn patrouille rond de hekjes en miste compleet dat er best wel een groot gat was. Macy zocht Mr. Lee op, natuurlijk aan de buitenkant van het hek, en Mr. Lee ging heel zielig staan kijken, want hij snapte compleet niet hoe Macy daar nou weer terecht was gekomen. Dat was wel even een beetje grappig voor mij en zielig voor Mr. Lee. Dus ja, wat doe je dan als goede cavia-eigenaar. Juist, je zet meneer voor de opening en kijkt hoe hij een sprintje naar de vrijheid trekt.

Wat ook grappig is, is dat Mr. Lee het erg leuk vindt om op het tapijt te springen en er weer vanaf. Moet je je voorstellen, een zeer pluizige cavia die als een gek je tapijt op en af aan het springen is. Macy was toen gewoon rond aan het snuffelen in mijn schooltas, want ja, dat moet ook gebeuren.

Maar maar maar! Good news everyone! Ik heb een tent voor mijn cavia's! Naja, tent, het is eigenlijk meer een gewi (grote, gezamelijke tent waar NJN'ers zonder meegebrachte eigen tent in slapen). Daarnaast heb ik ook gras gekweekt voor mijn caafjes, dus nu heb ik een "graslandschap" en een tent! Ik vind het echt geweldig! Mr. Lee vindt het ook geweldig, Macy stiekem ook, al laat ze het niet echt zien.

omnomnomnomnom

Het excursiegebied

Het terrein

Gezellig samen in de gewi!

 





























De NJN heeft wel de traditie om een gewi een naam te geven... Nou ben ik niet briljant met het namen geven aan dingen (de fluffyzak heet gewoon fluffyzak en de tent heet momenteel tent)
Dus, weet jij een leuke naam, laat een reactie achter! P.S. moet wel een dier zijn ;)

Tot de volgende blog!

Tour de Spierpijn

Zo, de dag nadat ik paard heb gehobbeld door het bos. Ik was een klein beetje verbaasd dat ik mijn bed uit kon komen, want echt alles doet me zeer. Mijn kleine teen, mijn enkel, mijn kuit, mijn knie, mijn dijbeenspier, mijn hamstring, mijn onderrug, mijn middenrug, mijn bovenrug, mijn schouder, mijn bovenarm (zowel triceps als biceps), mijn onderarm en mijn pols. Oh, en dan alles zowel links als rechts.

Maar goed, wat doe je als je spierpijn hebt? Juist ja, dan ga je als een gek de trap op en af hobbelen om je spullen te verzamelen, inpakken, in een auto kruipen en mennen. Ja, mennen. Dat houdt in dat ik een wagen van achteren naar voren heb gesleept, een paard heb gevangen dat niet van het gras af wou, een paard heb opgetuigd, een paard vast heb gehouden terwijl de ander hem inspande, de wagen op en af geklommen en een paard heb bestuurd. Nou, als dat niet druk bezig zijn is, dan weet ik het ook niet meer. Helaas heeft het niet heel erg geholpen tegen de spierpijn.

Frank daarentegen was echt geweldig. Hij liep alsof hij altijd voor de wagen loopt, in plaats van door de wei en af en toe aan de longe. Keek naar enge dingen alsof er een tijger uit kon springen als hij ging stil staan, dus het was alleen maar kijken en als een dappere dodo doorstappen. En dat was nog niet alles, hij heeft niet echt rare bekken staan trekken zoals afgelopen herfst:

Frank met zijn rare bekken tijdens de Herfstpuzzeltocht

Al met al was het echt een heerlijk ritje en heb ik genoten van het mooie weer en alle hobbels in de weg die mijn spieren - een soort van - masseerde.

Bos

Inmiddels is het iets meer dan een jaar geleden sinds ik het bos in ben gegaan. Na mijn val van Frank vorig jaar had ik nog maar twee keer paard gereden, waaronder één keer tijdens een trailworkshop (western rijden) en een keertje op die grote Gandalf gestapt om het vertrouwen in het rijden en het opstappen weer terug te krijgen. Nou moet ik wel zeggen dat het rijden op Gandalf niet super is gepland, twee dagen voor ik drie (ja, drie) uur het bos in ging.

Het rijden op Gandalf was gewoon geweldig, ik merkte dat hij goed getraind was en dat hij mijn geklungel om de juiste hulpen te bedenken gewoon accepteerd. Ik kan vol trots zeggen dat door logisch nadenken de hulpen gevonden had.

Maar goed, vandaag dus even lekker het bos in geweest bij mijn oude manege. Niet op Gandalf, maar op Onyx. Super braaf paardje, heerlijk nuchter en eerlijk gezegd ook wel een paard met humor. Vooral omdat hij loopt te hummen tijdens het lopen. Gewoon op het ritme en dan af en toe een extra hum erbij. Heel schattig.

De rit duurde dus drie uur, we zijn helemaal naar de andere kant van het bos gereden, en het was ook best wel een vlotte rit. We hadden alleen gestapt zodra het nodig was en eigenlijk vooral gedraafd en gegaloppeerd. Normaal zou ik dat echt prachtig vinden, en stiekem vond ik dat ook wel prachtig, alleen was het wel jammer dat mijn knieën het niet zo zagen zitten.

Desalniettemin was het echt een leuke rit. Mijn knieën doen nu wel een beetje zeer en ik denk dat ik morgen vastgeroest ben, maar het gaat helemaal goed komen. Morgen nog een rondje mennen met Frank en dan is mijn paardenavontuur wel weer tot een goed einde komen.

Politie te trein

Na een heerlijk Hemelvaartwekend terug naar mijn kamertje en cavia's. Voor de mensen die nu schrikken, ik ben gewoon op donderdag en vrijdag bij hun gebleven en ben pas zaterdag naar mijn ouders gegaan.

Maar goed, ik wilde zondag dus terug naar mijn kamer gaan. Omdat ik niet zo'n zin had in de activiteiten van maandag, ben ik dus wat later vertrokken dan dat ik eigenlijk van plan was. Mijn broertje had me weggebracht, en hij heeft netjes gereden ik was op tijd op het station. Deze keer was er geen wedstrijd van Ajax of een andere club waarom er altijd gevochten moet worden, dus het station was, sinds tijden, weer eens politievrij. Niet dat dat erg veel helpt met het veiliger voelen in zo'n potentieel zakkenrol-gebied, maar ik ben met al mijn spullen op het perron gekomen. 

Ik weet het nog goed, het was 21:59, de trein kwam het station op, de conducteur stapte uit en.... juist, de deuren gingen niet open. Nog maar een keer op het knopje drukken. Er gebeurde niets... De mensen binnen stonden te gebaren dat zij ook al hadden gedrukt en dat er niets was gebeurt. De conducteur stond moeilijk te kijken, pakte zijn telefoon en begon te bellen. Na enkele minuten hing hij weer op, ging weer moeilijk staan kijken en belde opnieuw iemand.

Na vijf minuten besloot hij toch maar langs de trein naar achteren te lopen. Al snel viel het me op dat hij dingen zei tegen de mensen, die net zoals ik, wanhopig naar binnen probeerde te komen. Gelukkig kwam hij ook halverwege de trein (wat erg fijn is als je naar achteren aan het lopen bent) en vertelde ons dat de politie opzoek was naar twee verdachten en dat ze mogelijk in die trein konden zitten. Ja, in die trein die voor mijn neus stond. Nou, dat maakte het allemaal wel weer spannender. Ik probeerde een enthousiaste babbel aan te gaan met iemand die naast mij stond, maar die keek me alleen aan alsof ik gek was en negeerde me compleet. Ik geloof niet dat zij enthousiast was over het feit dat we misschien wel een heftig politie ingreep te zien krijgen. 

- vijftien minuten later -

Ik zat toch al best wel een tijdje naast een chagrijn op een koud bankje aan mijn haakwerkje te werken en nog was er geen politie. Ik begon de hoop een beetje op te geven, dat de politie überhaupt zou komen (ja, ik heb niet een hele hoge pet van ze, sinds ze zeiden dat het oké was dat de buren zonder toestemming in onze tuin mochten gaan staan bouwen). Inmiddels hing er een atmosfeer van irritatie in het station, want de trein die na onze trein kwam, kon niet komen opdagen. Dus ja, mensen werden een beetje boos. Ik snapte niet zo goed waarom ze niet gewoon het andere spoor konden pakken (er zijn twee treinsporen op het station waar ik zat). Een oude man legde me heel vriendelijk uit waarom (en zijn vrouw was het met hem eens, echt schattig), want weet je, het is een heen en een terug spoor. En aangezien ze er in het dichtstbijzijnde station bij mijn ouders schijt aan hebben, net zoals in Utrecht, had ik dus echt geen flauw idee dat het hier een issue was. Maar ik heb weer iets geleerd.

De trein stond inmiddels al weer een half uur op het station, zonder ook maar één politiepersoon gezien te hebben. Iedereen die de hoop op de andere trein (dus die van een half uur later naar dezelfde bestemming) gevestigd had, liet hem maar varen, die trein kwam ook niet. Maar, wat is dat? Politiemensen! Eindelijk! Ze liepen de trein in (vooraan, want anders konden er mensen ontsnappen) en gingen onlogisch zigzaggen door de trein heen. Het duurde maar 40 minuten voor de deuren open gemaakt werken, mensen als gekken naar binnen en buiten stroomde (met schijt aan de formele toestanden van eerst mensen eruit, dan erin) en gingen zitten.

Eenmaal binnen kregen we een update van de conducteur, een beetje met voor mij wat herhaling en voor de opgesloten mensen nieuwe informatie. Er was geen technische storing van de deuren, maar een verzoek van de politie om de deuren dicht te houden zodat ze opzoek konden naar de daders, die overigens niet gepakt zijn en het is nog niet zeker of we wel weg mogen of terug moeten naar het beginstation. Fijn.

Na nog eens vijf minuten gewacht te hebben, kregen we eindelijk groen licht om verder te gaan en  met ongeveer een vertraging van 40 minuten ben ik dan eindelijk op mijn eindstation aangekomen. Dar moest ik helaas nog 25 minuten wachten op de bus, maar he, ik ben wel thuis gekomen :)

                                            

Moederdag

Elk jaar komt het weer terug, en elk jaar is het weer een item. De laatste jaren is het anders dan normaal. Onder normaal moet je verstaan dat mijn broertje, zusje en ik cadeautjes kopen in Denemarken, terwijl we dit jaar cadeautjes hebben gekocht in Nederland. Vorig jaar was het zelfs zeer extreem, toen hebben we Moederdag een week opgeschoven omdat niet iedereen er was. Dit jaar was Moederdag gewoon op Moederdag.

Al ruim van te voren (lees: met mijn moeders verjaardag) had ik het cadeautje gekocht. Gewoon een aardigheidje, iets waarvan ze zei dat ze het wel wou hebben, namelijk: Compact Gids: Dieren rond het huis van Tirion Natuur (als je ergens enthousiast over moet worden, is het wel Tirion Natuur, zeker als bioloog, lijkt een beetje op Elsevier, maar dan moderner, zeg maar). Ik heb het boekje zelf gehad voor Kerst, samen met nog wat andere uit de reeks Compact Gids.

Naast een cadeautje wou ik nog wat speciaals maken met Moederdag. Dus besloot ik om een taart te bakken, eentje die ik ook bij Taartka had gemaakt: Omgekeerde-Appel-Honing-Tijm-Taart. Ik had het recept niet, wist wel hoe het eruit zag en wist dat het van internet afkwam, dus maar even gegoogled. Ook kwam ik in een van mijn moeders favoriete kookboek (Blond! Amsterdam: Koken voor vriendinnen) een recept voor een maisbrood tegen. Dat leek mij ook wel lekker, terwijl in mijn achterhoofd het aardappelbrood van Het Grote Stamppotboek. Dus gewoon maar even gevraagd wat ze wou hebben: het maïsbrood met cheddarkaas. Nou, nu dat geregeld is, kan ik een boodschappenlijstje maken.

Het was best wel een lang lijstje, met ingewikkelde dingen. Nou kan mijn moeder niet zo goed tegen gluten, dus is het eigenlijk wel het prettigst om de meelproducten gluten-vrij te hebben. Maar ja, vindt maar eens gluten-vrije-zelfrijzend-bakmeel. AH heeft het, alleen in geen enkel filiaal verkrijgbaar (en om nou Albert te laten komen voor één pakje meel...) Dus dan maar zelf mixen. Hup, googlen naar een alternatief voor bakpoeder. Gelukkig kwam daar wijnsteenpoeder uit, gemaakt van druiven. Klinkt allemaal heel fancy, maar gelukkig gewoon te koop bij een lokale speciaal winkel/drogisterij (of voor de mensen die van iets commercieleers houden: De Tuinen). Daar heb ik toen meteen ook maar het gluten-vrije meel gehaald en de gluten-vrije maïsmeel. Het is eigenlijk best wel duur, zeker met het wijnsteenpoeder. Maar goed, het was nodig, anders kon mijn moeder niet onbeperkt taart en brood eten.

Diezelfde avond, zeg maar rond 0:00 uur ben ik nog gaan bakken. Dat was nog wel even een klusje: appels schillen, citroenen uitpersen, meel wegen, gokken hoeveel wijnsteenpoeder daarbij moet en vervolgens alles in de juiste volgorde mixen. Dat is vooral een ding. Ik ben niet zo goed in volgordes als het om bakken gaat, ik geloof er niet helemaal in. Maar ik snap nu wel waarom: het is onmogelijk om meel en suiker met elkaar te mixen terwijl er een ei in zwemt... Zie het maar zo: ik heb ervan geleerd.

Om 02:00 uur was de taart klaar en kon die uit de oven. Ik hoopte dat hij snel zou afkoelen, ik was behoorlijk moe. Uiteindelijk heb ik om 3 uur aan mijn vader gevraagd of hij de taart wou afdekken als deze afgekoeld was, want hij bleef toch nog even zitten wachten op de was.

De volgende ochtend vroeg opgestaan om het maïsbrood te bakken. Ik was echt heel blij dat de kaaswinkel de cheddarkaas voor mij had geraspt, ik zag het niet zo zitten om dat nu nog te doen met de hand. De enige uitdaging zat hem in de kruiden en de ham. Ik heb hier wel netjes de volgorde aangehouden van het boek. Toen ik eindelijk het beslag in de bakvorm mocht doen, had ik een foutje gemaakt. De vorm past niet makkelijk in de oven en daarnaast was het ook nog eens te weinig beslag dat ik erin had gedaan (daar kwam ik pas achteraf achter). Dus het was geen hartvormig brood, zoals ik gedacht had. Zodra het brood klaar was, heb ik het even af laten koelen, en een klein stukje voor mezelf afgesneden. De vogeltjes waren vrij jaloers op mijn stukje, dus ik heb ze er van mee laten eten.

Sinds we de vogels hebben, maken we een geluidje als ze wat lekkers aan het eten zijn. Gelukkig hebben ze dit snel opgepakt en ook dat geluidje kreeg ik te horen toen ze het brood aan het eten was. Waarschijnlijk vonden ze het zo lekker omdat er kaas en ham in zat (blijkbaar lijken ze meer op mensen dan we dachten... Watch out for "Rise of the planet of the Pyrrhura's"!)

Het was rond 11:30 uur toch wel tijd om mijn moeder eens uit bed te plukken. Ik alles op een bord gegooid, beetje sap en koffie erbij (in aparte bekers/glazen) en hup, naar boven. Voordat ik mijn moeder bestormde, even mijn zusje uit bed geplukt. Mamsie was blij met het ontbijt, maar ondanks dat ik mijn leven geriskeerd had door het naar boven te brengen, wou ze het toch liever beneden opeten. Op zich geen probleem, alleen jammer dat ik dan weer helemaal de trap af moet. Dit is ook foutloos gegaan, dus ik kan een beetje traplopen met een klein dienblad.

Mamsie vond de taart en het maïsbrood zeer lekker en kon er eigenlijk niet vanaf blijven. Dit gold eigenlijk ook voor mijn vader en broertje en mij. Wat mijn zusje ervan vond, weet ik niet precies. Het maïsbrood was in no-time op, terwijl de taart er bijna een week over heeft gedaan. Dat was fijn.

Helaas heb ik geen foto's van mijn brouwsels, dus ja, helaas, dan moet ik het ooit nog een keer gaan maken.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!

Vrij springen

Zo, na een drukke tentamenweek maar eens lekker naar Frank toe geweest, met het plan om meneer eventjes aan de dubbele longe te hangen. Tijdens het uitmesten veranderde dit idee een beetje in: misschien alleen opjagen. Echter was ik het nog steeds niet met mezelf eens en heb ik dus besloten om Frank maar eens te laten vrij springen. Dit hebben we wel eerder gedaan, afgelopen najaar. Frank weet dus wel hoe het werkt, maar hij wil graag laten zien dat hij een Fries is en dus niet hoger springt dat dat wat je ziet op de foto's. Hij kan wel hoger, maar dan wordt het voor mij gevaarlijk (hij let dan niet meer zo op zijn achterbenen) en voor Frank wordt het niet meer leuk en dat laat hij merken door te laten zien hoe hoog zijn achterbenen wel niet in stilstand van de grond af kunnen komen.

Ik moet zeggen dat het deze keer ook niet helemaal vlekkeloos is gegaan, maar Frank doet zijn best. Hij heeft een keer laten weten dat hij het niet met mij eens was, maar dat beschouw ik inmiddels wel als normaal, we hebben altijd wel een discussiepuntje over iets, meestal is dat het gevalletje: Ik wil niet linksom, dat hadden we hier ook wel, maar ook wel zoiets als: Ik wil niet over dat ding heen en ik wil er ook niet naartoe lopen. Ik begin bijna een geboren leider te zijn zo, met Frank die dingen niet wilt. Paarden leven in een rangorde, waarin de lagere rang moet luisteren naar de hogere rang. Als een mens met een paard werkt, hoort die in de hogere rang te staan. Frank en ik hebben onze rangorde uitgewerkt door middel van vertrouwen (tja, ik kan hem moeilijk de "Monty Roberts" methode geven als de eigenaresse het niet wilt en als hij kreupel is). Onze band van vertrouwen merk ik wel, als er iets engs is, moet ik er tussen gaan staan en als ik schrik dan kijkt hij mij aan alsof ik gek ben (vooral omdat ik soms schrik van vallende bladeren, of mijn eigen koortje van mijn sweater die tegen mij aan blaast door de wind). Het is fijn zo'n band.

Die band heb ik dus op de proef gesteld door hem over een hindernis van ongeveer 30 a 40 centimeter heen te jagen (ons record is 70-80 cm, maar dat vond hij echt niet leuk).

Inspringen

Nog steeds inspringen. Frank wou weigeren, maar ik stond in de weg, dus moest hij over de boomstam heen springen

Even ontspannen tussendoor

Eerste sprong met platte balk (geen kruisje zoals bij inspringen), het was blijkbaar nodig om hem eraf te tikken

Hij kan het wel!

Typisch gevalletje Fries: achterbenen vergeten te laten springen

En natuurlijk het goed afgesloten met een mooie sprong

Ik hoop dat jullie van de foto's genoten hebben en tot mijn volgende blog!
(die wel eerder komt dan over een week, beloofd!)