zondag 22 februari 2015

Evolutie

Drukke week gehad afgelopen week. Ik ben begonnen aan een nieuw vak genaamd: Evolution and Systematics en daarnaast fitness weer opgepakt sinds bijna een jaar na het oplopen van mijn rugblessure, daarnaast ook nog eens bij Frank druk bezig geweest om de wei op te knappen, nu die eindelijk begon op te drogen. En dat is nog niet alles: ook begonnen met Frank voorbereiden op het menseizoen! De mencursus van de menvereniging is weer begonnen, dus dat betekend ook dat de pionnenproef eraan zit te komen en het dauwtrappen. Frank moet dus weer een beetje in conditie komen (net zoals ik).

Wat een bekend verschijnsel is als je het druk hebt, is het verminderen van je weerstand en dus wordt je vatbaarder voor ziektes, door stress, minder slaap en weet ik veel wat er allemaal bijkomt als je het druk hebt (lees: kant-en-klaarmaaltijden zoals pizza, omdat je te moe bent om te koken). Normaal kan ik wel tegen een stootje, zeker als een virus mij probeert over te nemen, maar helaas, deze week werd het me toch een beetje te veel. Na een week in een hoestend en proestend collegezaal te hebben gezeten, met wisselvallig weer in een weilandje mest te hebben geschept en stress te hebben gehad omdat het vak meteen moeilijk begon is mijn weerstand ver genoeg gedaald dat ik ook "eindelijk" de griep heb. Wat het voordeel is voor mij, vraag je je af? Nou, ik kan ziek de hele dag in bed liggen, ik heb een goede reden om thuis college te kijken en zo veel thee te drinken als ik wil. Verder kan ik (bijna) onbeperkt op keelsnoepjes en pepermuntjes (jaja, Wilhelmina-pepermunt) zuigen. Helaas kon ik niet alles eten wat ik wou, dat vond mijn maag toch geen strak plan, dus leeft ik nu al 3 dagen op Lu-crackers met kruidenkaas of chocopasta en stukjes chocolade. Al moet ik wel zeggen dat er een doorbraak was vanochtend: ik wist mijn yoghurtdrankje binnen te houden!

Eigenlijk was het niet de bedoeling om over mijn lichamelijke discomfort te gaan klagen, maar he, ik ben ziek en ik zit alleen op mijn kamertje, ik vond wel dat het even mocht, aangezien mijn caafjes er wel weer genoeg van hebben. Ik wou het eigenlijk hebben over evolutie en griep (influenza). De reden dat je toch nog elke keer de griep of een verkoudheid kan krijgen, is het feit dat beide evolueren. Ik pak nu alleen even de griep, omdat die momenteel feest aan het vieren is in mijn lichaam. Het griepvirus ziet er als volgt uit:

Anatomie van een influenza virus

















De blauwe (Neuraminidase, N) en rode (Hemagglutinin, H) deeltjes zijn de antigenen van dat virus. Alle cellen in ons lichaam hebben antigenen en hieraan herkent ons lichaam of deze cellen van ons zijn, of lichaamsvreemd. Zodra er wordt bepaald dat iets lichaamsvreemd is, komt het immuunsysteem op gang. Als er voor de tweede keer hetzelfde lichaamsvreemde ding je lichaam binnenkomt, reageert het immuunsysteem sneller en wordt je niet meer heel ziek, gebeurt het nog vaker, dan wordt je niet ziek meer. Maar hoe kan het dan dat je toch nog een keer de griep kan krijgen, een heel jaar later?
Evolution baby! Woop wooop...Door evolutie veranderen die N en H antigenen naar een net iets andere vorm, waardoor je lichaam het niet meer herkent als een virus dat al eerder je lichaam binnen is gekomen.

Misschien loop ik wat te snel op de zaken vooruit: Wat is evolutie nou eigenlijk? Evolutie is het proces waarbij levende dingen constant veranderen. De individuen die het beste zijn aangepast aan de omgeving hebben een hogere overlevingskans en planten zich vaker/beter/meer voort dan de individuen die niet zo goed aangepast zijn, hierdoor veranderd een soort zich langzaam over tijd. Een griepvirus doet dit ook, zodat het nog steeds vervelend kan zijn. Echter hebben evolutionisten (mensen die evolutie onderzoeken) het patroon van de veranderingen van het griepvirus weten te kraken en er mooie, ingewikkelde modellen van gemaakt zodat ze kunnen bereken welke vormen er zouden kunnen ontstaan, die ontwikkelen ze en stoppen ze in de griepcocktail die in de griepprik zit. Dit jaar werkt de griepprik niet zo goed... De "epidemie" duurt al elf weken, bijna twaalf.

Maar virussen zijn niet het enige dat evolueert! Dieren doen dat ook, onder zowel natuurlijke selectie (survival of the fittestilals onder selectie door de mens. Denk hierbij aan de verschillende caviarassen. Je hebt langharen (Shelties), Tesselaars, gladharige (waaronder driekleur, crème, wit en wildkleuren/zilveragouti/agouti), Rexen, Satijn, Borstels (ook wel bekend als gekruinde), Russen, Amerikaans gekruind, Zwarte en Bruine Hollanders. Zelf heb ik gladharige (driekleur, wit/agouti en zwart/bruin) en Shelties, Tesselaar (althans, lijkt erop), Amerikaans gekruind, iets dat een langhaar x Rex x Tesselaar was. Even kort een overzichtje van wat ik dus bedoel:
Fylogenetische boom van alle huisdieren




















Hier is duidelijk te zien welke rassen ik had. Nou ja, rassen. Ik heb geen enkele cavia (direct) bij een fokker vandaan. Ze komen allemaal uit de opvang, de meeste van Stichting Cavia of van een zusteropvang. De vogels komen wel bij een fokker vandaan, maar dat was de keuze van mijn ouders, niet de mijne en ik moet zeggen, dat het wel prima is, nu wisten we tenminste zeker wat voor vogeltjes we kregen.

Wat wel even gezegd moet worden, is dat deze fylogenetische boom niet klopt met een echt evolutionaire fylogenetische boom, aangezien deze allemaal onder het soort Cavia sp. of Pyrrhura sp. vallen. (Ja, de Latijnse naam van de cavia is Cavia porcellus, de echte Nedelandse naam is Guinees biggetje of huiscavia. En sp. staat voor species). De cavia's zijn niet echt aparte soorten, omdat de rassen elkaar nog wel herkennen als paringspartner. De vogeltjes zijn aparte soorten, al zijn ze een beetje zoals de tijger en de leeuw, er komen wel nakomelingen en zijn deze bijna altijd vruchtbaar, ongeacht het geslacht, integenstelling tot een lijger (leeuw x tijger) of tigon (tijger x leeuw).

Ben je verder nog benieuwd naar de verhalen achter al deze cavia's en vogels? Blijf dan zeker mijn blog volgen met de speciale updates: Het verhaal achter...

Ik hoop dat jullie je vermaakt hebben, ik ga even caafjes knuffelen en genieten van de laatste mooie avond (ik heb geen idee, gordijnen zijn dicht, het kan regenen voor zo ver ik weet) van dit weekend waarin ik, samen met mijn immuunsysteem, aan het vechten ben tegen de griep.

woensdag 18 februari 2015

Piekeren

Je kent het wel: de slapeloze nachten, nutteloze gestreste dagen en dat allemaal omdat je je gedachten niet helemaal kan controleren en je gaat nadenken over dingen die je nog moet regelen of vanwege alledaagse mysteriën. Ouders piekeren, docenten piekeren, studenten piekeren, collega's en zelfs bazen piekeren. Maar piekeren cavia's ook? 

Nou, dat heb ik natuurlijk even aan Macy en Mr. Lee voorgelegd:
Interviewer: Piekeren cavia's ook?
Macy: Piekeren? Geen idee, ik wil ETEN!
Mr. Lee: Hoorde ik eten? Oh, er staat iets voor de kooi!
Macy: Het komt vast eten brengen.
Mr. Lee: Eten!
Interviewer: Ja, jullie krijgen zo eten... Maar even terug op het onderwerp piekeren: doen jullie dat ook?
Mr. Lee: Waar blijft het eten nou?
Macy: Eten?! Ik heb jeuk!
Mr. Lee: Waar blijft het eten nou? Misschien gaat het sneller als ik tegen de tralies opklim.
Interviewer zucht.
Interviewer steek hand in de kooi. Beide cavia's snuffelen eraan en rennen dan hard weg opzoek naar dekking.

Hongerige cavia's - Foto Katinka







































Nou ja, blijkbaar is piekeren niet echt iets voor cavia's en dus toch wat meer voor mensen.
Er zijn eigenlijk heel veel soorten piekeren. Je kan ze een beetje onderscheiden aan het soort zorg dat eraan hangt. Zo kan je piekeren over je geld: Geef ik mijn StuFi wel goed uit en niet te veel aan bier... eh, appelsap? Maar ook over je huisdieren: Wat gebeurt er als een van de twee overleid? Kwijnt die ander dan weg? Moet ie een nieuw maatje hebben? Of over een lastige e-mail die verstuurt moet worden: Waarom kom ik  nou toch niet verder dan de aanhef? En wat onder de single mensen bekend is: Ga ik ooit wel de ware Jacob vinden? (Of een persoon met een andere naam, anders hebben alle Jacob-personen voordeel) Blijft mijn vriendengroep voor altijd zo?
De zorgen die hierbij horen zijn: geld, huisdieren, prestatiedruk, geluk. Maar ja, dit klinkt zo algemeen, maar toch piekert ieder persoon weer anders.

Ik heb haast het vermoeden dat jullie een remedie tegen piekeren van mij verwachten. Ik moet je teleurstellen: die ga je niet krijgen.  Ik ga alleen maar geven wat ik doe tegen piekeren.
Wat voor mij goed helpt: thee drinken (en dan vooral mijn favoriet: zoethout), overzichtelijk opschrijven wat ik moet doen, aan lastige mailtjes beginnen en niet mogen stoppen voor het mailtje af is en verzonden, al het gepieker los proberen te laten voor ik naar bed ga; en als dat niet lukt: dan heb ik pech en kan ik zo bijna de hele nacht wakker blijven. Haha, nee, ik heb wel wat beters te doen dan dat, namelijk slapen. Als ik niet kan slapen van het piekeren, dan ga ik lezen, muziek of mijn favoriete hoorspel luisteren, langzaam terug tellen van 100 naar 0 (ben nog niet voorbij de 75 gekomen) of op een pepermuntje sabbelen. Als dat allemaal niet werkt, dan vrees ik dat ik een hele nacht wakker lig. Maar zoals ik al heb laten weten is langzaam terug tellen echt het ding voor mij om in slaap te vallen. 

Kortom, ik heb de cavia's eten gegeven, die zitten nu luidruchtig te knagen, kauwen en smakken op hun sappige andijvie, witlof en paprika en ik ben langzaam mijn mailbox aan het openen om een ingewikkeld mailtje te versturen.

Tot mijn volgende blog! Likjes van Mr. Lee en liefdevolle knaagjes van Macy!

maandag 16 februari 2015

Vogels

Dit weekend ben ik bij mijn ouders geweest, zoals veel studenten doen in het weekend. Eventjes een wasje brengen, grote etensvoorraad inslaan en met een afscheidskusje en -knuffel de trein weer in, op naar huis. Het was me een weekendje wel zeg!

Op vrijdag, voor ik naar huis ging nog even langs Frank geweest. Zijn weiland is een beetje blubberig en in het bakje begint ook een beetje glad te worden (een van de weidegenootjes staat daar omdat hij een hoefzweertje heeft). Frank heeft een nieuwe voerbak, de oude is door onbekende redenen stuk gegaan. Nu heeft hij een mooie, nieuwe witte (de vorige was zilvergrijs) en die is nog een beetje schoon en onbelebbert en dus eng. Ik wapperde met het bakje om een ander paard, Gandalf, bij een andere voerbak van weer een ander paard, Lawart, weg te houden. Echter vond Frank die erg spannend en galoppeerde weg van mij. Frank even teruggeroepen, kwam wat twijfelend op mij af, maar alles was wel goed zodra ik hem een aai over zijn bol had gegeven. Natuurlijk moet een paard zijn eigen voerbak niet spannend vinden, dus heb ik Franks flanken ( = zijkant) geaaid met de voerbak en uiteindelijk de voerbak op zijn rug gelegd.
Frank met zijn nieuwe voerbak op zijn rug - Foto Katinka

Gedoucht, caviakooi verschoont, mijn kamer doorgerend om Macy te vangen. Ze is zes, oud en hoogbejaard, maar wil zich nog steeds niet laten vangen als ze los loopt. Mr Lee was zelf zeer verbaast dat hij opgepakt werd, maar Macy.... Oi, dat beest heeft mij behoorlijk de kamer door laten rennen. Maar uiteindelijk kon ik naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen werd ik hartelijk ontvangen door mijn moeder, die zielig met haar voetje omhoog zit omdat ze zich verstapt had in de Nelson (de traptreden bij de uitgang zijn niet duidelijk zichtbaar en als je dan op een randje stapt, klapt je enkel dubbel, val je de straat op en zijn er pezen gescheurd en botjes gebroken). Ook mijn vader zei gedag, maar toen kwam ik bij de vogels aan. Mijn ouders hebben er twee: één Pyrrhura molinea en één Pyrrhura hypoxantha pineapple (beter bekend als groenwangparkiet en geelzijdeparkiet). Ze waren een beetje boos...

Pepper a.k.a. "Peppie" - Foto Papa
 Dit is Pepper, 3 jaar, semi-tam en dol op dansen. Pepper kan ook voor een pitje om de stok heen draaien. Pepper houdt niet van de kleur rood, maakt niet uit welk soort rood, alles is niet leuk. Pepper was samen met Chili gekomen, maar Chili is helaas te vroeg overleden. Pepper vond dat vreselijk en we stonden net op punt om op vakantie te gaan, dus hebben we Pepper meegenomen naar een van de mooiste landen van Europa: Denemarken. In de auto zitten en rondrijden vindt hij leuk en natuurlijk moeten de rode auto's uitgescholden worden.





















Dit is Mix, 1 jaar oud, volledig tam, al bijt hij wel graag in vingers. Mix kan super goed vliegen, maar compleet niet landen en valt regelmatig uit de lucht op je hoofd. We doen enorm onze best om hem kunstjes te leren, maar momenteel heeft hij nog de concentratieboog van een een eigenwijze slipper. Wat Mix echt prachtig vindt om te doen is selfies maken, alleen moet hij nog wel even oefenen op het stilzitten op het moment dat de foto gemaakt wordt.
Mix - Foto Papa
Selfie van Mix - Foto Mix

Pyrrhura's staan bekend om dat ze makkelijk tam te maken zijn en erg gehecht kunnen zijn aan hun "mensen". Nou hadden we Pepper al voordat ik ging studeren, dus was ik er altijd, elke dag. Nu studeer ik en ben ik er vaak alleen in de weekenden. Pepper vindt dat ik niet zomaar de week weg kan zijn en als ik terug kom op vrijdagavond, dan wordt ik uitgescholden. Het klinkt heel schattig, hij geeft mij kusjes, fluit naar me (ja, de fiet-fiew) en hij brabbelt iets dat lijkt op Spongebob. Het houdt ook niet op totdat ik hem hallo zeg en een pijnboompitje geef. Mix hadden we pas toen ik al twee jaar studeerde, en hij weet niet beter dat ik weg ben door de weeks. Nu na een jaar begint hij steeds meer Pepper te imiteren (en ook vise versa hoor!) en deze week voor het eerst heb ik hem ook boos zien worden.

Daarnaast sta ik bij de vogels ook bekend als de persoon die de cavia's heb weggehaald. Ze maken wat cavia-geluidjes en vloten altijd mee als de cavia's enthousiast werden omdat ze eten wouden. Inmiddels staan de cavia's iets meer dan een maand bij mij en nog steeds missen de vogels de cavia's af en toe. Gelukkig is het beperkt tot af en toe, maar in het begin was het elke keer als ze buiten mochten spelen de cavia's zoeken (want ja, de kooi is weg en er staat een rare plant voor in de plaats). Nu zoeken ze af en toe nog even op de bodem. Mijn vader was zo briljant om dat even te filmen.
 

Arme vogels, maar het gaat vast goed met ze komen!

Bedankt voor het lezen en kijken, tot de volgende blog!

zaterdag 14 februari 2015

Happy Singleday!

Fijne Valentijn iedereen! En mocht je geen Valentijn hebben, niet getreurd, ik heb er ook geen...
En ik heb er al lang geen, ongeveer net zo lang als dat ik oud ben, ongeveer. Niet getreurd, ik ben niet van plan om daar zielig over te gaan doen en jullie je schuldig te laten voelen vanwege het wel hebben van een Valentijn. Ik heb sinds 12 jaar mijn geliefde cavia's en sinds 4 jaar de vogels van mijn moeder. Zolang ik ze eten geef, heb ik ook ook hun liefde.

Toch heb ik ondanks mijn hopeloze single zijn, ooit een roos met Valentijn gehad. Het was op de middelbare school, tijdens wiskunde. Het was een mooie roos, rood, niet dieprood en ook niet lichtrood, gewoon van formaat en hij paste net niet in mijn kluisje, dus moest ik er een stukje van de steel afsnijden. Ik weet nog dat ik er natte doeken en aluminiumfolie om de steel had gedaan en hem vol zorg en liefde in mijn kluisje had gestopt. Het was fijn om een roos te krijgen op Valentijnsdag, het gaf me wat vertrouwen in een hopeloze zaak. Helaas was het wel een beetje minder dat elk ander meisje in de klas ook die roos had gekregen. Het was toch een mooi gebaar van die persoon.

Dank je wel, Thom!

Eventjes iets anders. Het is Valentijn en ergens voel ik mij verplicht om een love-song te posten. Nou ben ik een wetenschapper en vind ik alle liefdesliedjes een beetje zoetsappig en kunnen die zijn niet wetenschappelijk verantwoord. Er wordt altijd gezegd: Mijn hart voelt dat ik bij jou moet blijven. Het hart krijgt alle credits, maar het zijn de hersenen die al het werk doen.

 
Science Love Song - ASAP Science

Voor ik jullie allemaal gedag ga zeggen, wil ik nog even een shout-out doen naar een paar mensen, want ja, Valentijn gaat natuurlijk om het liefhebben:
* Mijn ouders voor het altijd verlenen van steun
* Noraly voor het altijd voor mij klaarstaan
* De Caafjes voor het altijd knuffelbeschikbaar zijn
* De vogels voor het boos worden als ik weer thuis kom na een weekje rondhobbelen op de Universiteit (ze zijn boos dat ik weg ben geweest voor zo lang)
* Mijn broertje en zusje voor de broer-zus-irritatie
* Siobhan voor alle plezier op Uranus
* Frank voor het brengen van paardenplezier (hij was vandaag een beetje bang voor zijn voerbak, die was mooi fel wit en nieuw)
* En natuurlijk de eigenaresse voor het laten gebruiken van Franks vrije tijd
* Verder nog naar alle andere mensen die ik ben vergeten
Dit was het dan weer, tot mijn volgende blog!

woensdag 11 februari 2015

Even voorstellen: Macy, Mr. Lee and Me

Hallo! Leuk dat je op mijn blog hebt geklikt! Ik zal me even voorstellen: Ik ben Katinka, 22 jaar en woon op mezelf samen met de twee liefste, knuffeligste, ninja-achtige cavia's Macy en Mr. Lee. Ik studeer biologie en daarnaast knuffel ik als een gek met mijn verzorgpaardje Frank en natuurlijk mijn cavia's. Ook ben ik dol op Simsen (speel zowel Sims 2 (deze heb ik compleet) als Sims 3) en Zoo Tycoon 2 (helaas doet deze het niet volledig). Daarnaast vind ik het in elkaar naaien van dieren leuk en ga ik binnenkort beginnen aan een spoedcursus breien (gegeven door mijn moeder of mijn vader, moet nog even kijken welke ik kan strikken voor dit klusje) en wil ik ook gaan beginnen aan haken.

Als je denkt dat ik het nu al druk heb, heb je het mis. Naast mijn hobbys heb ik ook nog mijn bestuursfuncties bij de NJN, de Nationale Jeugdbond voor Natuurstudie, waar ik redac en kampsec ben bij de SJOC (plantenwerkgroep) en menvereniging de Paardengroep waar ik secretaris ben.

Maar even terug naar mijn cavia's.
Dit is Macy, inmiddels ongeveer 6 jaartjes jong, gladharige cavia, 3 kleurtje en ze denkt af en toe dat ze een goudvis is, maar dat maakt haar alleen maar schattiger en rent overal op af.

Macy - ©Foto gemaakt door Saphira Productions














Dit is Mr. Lee, inmiddels ongeveer 4 jaartjes jong, langharige, pluizige cavia, 3 kleurtjes en denkt af en enorm nieuwsgierig, maar wel terughoudend als hij nieuw terrein mag verkennen.
Mr. Lee - ©Foto gemaakt door Saphira Productions














Niet alleen mijn cavia's zijn belangrijk voor mij, maar ook mijn verzorgpaardje Frank. Frank is een Fries van 14 jaartjes jong, beleerd voor zowel de wagen als onder de man. Helaas vindt meneer het op- en afstappen niet zo leuk, waar ik hem zelden rij, maar als ik er een keer op zit, dan genieten we er beide enorm van. We houden wel van een beetje actie voor zowel de wagen als onder de man.

Frank - ©Foto Katinka








































Tot zover het voorstel rondje en hopelijk tot de volgende blog!