Tegenstijdige dag

Gisteren was echt een rampendag, of was het juist mijn geluksdag? Ik weet het niet meer. Het begon wel lekker, gewoon op relatief normale tijd opgestaan, beetje mailtjes voor mijn HB-functie beantwoord, notulen uitgewerkt en opgestuurd naar mijn commissieleden. Al met al ging alles wel aardig.

Toch moest mijn prima dagje een beetje een chaos-moment aannemen: ik verloor mijn telefoon terwijl ik op weg was naar Frank. Een aardige Aziatisch meisje vertelde mij dat ik hem was verloren. Ze had hem niet opgeraapt, maar ze was mij hard achteraan gefietst. Ze zei dat ze al een tijdje naar mij aan het roepen was, maar dat had ik niet gehoord, want ik had echt enorme tegenwind. Ze vertelde me waar ik mijn telefoon kon vinden en dat ik me maar moest haasten.

Ik dus terugfietsen, TARDIS te vinden, geen telefoon. Ik ben het stuk wel zes keer heen en weer gelopen, maar hij lag er gewoon niet. Beetje in paniek naar mijn woonstudieslaapkeuken gefietst, daar met mijn HB-telefoon mijn vader gebeld en de situatie uitgelegd. Het was wel een beetje zuur, bij mijn telefoon zat ook mijn pinpas... Terwijl ik met mijn vader aan het doorspreken was welke stappen ik allemaal moest ondernemen om ervoor te zorgen dat er geen misbruik werd gemaakt van mijn telefoon en pinpas, kreeg ik een berichtje op Facebook met de vraag of ik mijn mobiel kwijt was. Ja! Zeker wel! Even over mijn hoofd gekrapt over het feit dat die persoon wist dat het mijn telefoon was, maar zodra ik zag dat zij een gemeenschappelijke vriend had die bij mij op de gang woonde, maakte dat wel weer logisch. Meteen afspraak gemaakt om mijn telefoon op te halen. Eerst ben ik even een reep chocolade voor haar wezen halen, want je ziet het nog weinig, eerlijke mensen. Dus dat verdient wel een reep chocolade. Uiteindelijk zat ik dus weer op mijn fiets naar de universiteit, waar ik mijn telefoon kon ophalen. Daarna naar Frank gefietst.

Bij Frank was het een beetje een rare situatie: alle draadjes waren weg. Ben maar gewoon naar achteren gelopen om te lezen wat er aan de hand is: de loonwerker die de mest komt verspreiden komt binnenkort, en dan is het wel handig als de stroomdraadjes weg zijn. Logisch. Ook hoefde ik niet uit te mesten, er kwam toch binnenkort mest op de weide. Echter moest er wel een deel van de mesthoop "verdunt" worden, dus moest ik eventjes wat mest erop scheppen. Nou dat is geen probleem, buiten dat het echt zwaar is. Ik heb toch wel bijna een metertje gedaan, dat was wel chill.


Verder nog even met Frank gespeeld, voornamelijk rond laten rennen. Achteraf laat ik hem altijd eventjes wat voor zichzelf doen, terwijl ik oersaai op mijn telefoon zit. Als eerst moest meneer rollen, want hij was een beetje bezweet en dat kriebelt. Ik heb het stiekem gefilmd, al vond hij het wel verdacht en kwam het even besnuffelen.

Verder gaat alles wel prima in cavialand. Ze slapen veel, eten veel, poepen veel, maken soms ruzie met elkaar en ruiken het voorjaar! Ja, voorjaar! Het is de laatste paar dagen zulk lekker weer dat ik het raam open heb staan als ik thuis ben. Ik moet zeggen dat ik wel merk dat ze wat vrolijker worden. Macy was laatst zo blij dat ze Lee ondersteboven liep terwijl ze om eten aan het vragen was. Lee, de goedzak, snapte het niet en liep maar achteruit, maar wist ook niet of hij nog wel mocht bedelen en ging maar zielig zitten kijken op de voerbak. Natuurlijk had ik ze allebei gewoon lekker eten gegeven. Macy kwam al snel terug op haar enthousiasme door gewoon te eten en weg te lopen als Lee te dicht bij haar in de buurt kwam.

Al met al was het dus een vage dag...

Prioriteiten en je hooi in je neus steken

Zo, het is al weer een tijdje geleden, maar gelukkig heb ik weer eens inspiratie én tijd om een blogje te schrijven. Ik heb het echt behoorlijk druk met het regelen van de zomerkampen en daarnaast nog mijn studie, Frank en natuurlijk de caafjes.

Sinds september judo ik en ik heb op 15 februari mijn officiële eerste blessure door judo opgelopen. Ik heb mijn hiel bezeerd tijdens het valbreken met een of andere halve schouder-/heupworp. Ja, au... Dus ik kan nu slecht lopen en daarom ben ik al een tijdje niet meer bij Frank geweest. Vandaag was ik er wel even en heb ook wat met hem gedaan: opjagen. Echt op de simpelste manier ooit, gewoon door een lange zweep (en dan nog niet eens de langste) naar hem te wijzen. Frank gaat dan vanzelf heel blij en super actief rondjes om mij heen rennen. Daarna ben ik even op een bankje gaan zitten om mijn voet te ontlasten en ondertussen bleef Frank bij mij kleven als een blij ei. Nou is dat natuurlijk geen probleem en het moment om mijzelf even fotografisch te ontplooien. Dus een serie'tje foto's van Frank genomen. Het is vooral zoals de foto hiernaast, want meneer stond gewoon heerlijk bij mij te staan en naar de omgeving te staren (en stiekem een beetje mooi te zijn). Daar heb ik geen problemen mee.

Na de foto's nog heerlijk met hem staan kroelen en knuffelen en daarna zonder enig probleem weer terug op de wei te zetten. Soms is het echt een heerlijk beest, maar soms kan hij ook wat krielig zijn (bijvoorbeeld als hij wel wil werken, maar dan geen tuig om...) Maar vandaag hebben we gewoon heerlijk van elkaar genoten.

Mr. Lee heeft moeite met dat er geen eten bij de tent ligt

En wat is het nieuws in cavialand? Nou, best wel heftig allemaal: Mr. Lee heeft prioriteitenissues, Macy neemt een spraakverwarring letterlijk en er is een appel! Ja, je leest het goed, een APPEL!

Mr. Lee komt toch maar naar buiten

Afgelopen week heb ik rondom cavia-etenstijd (uurtje of 10 in de avond) de kooi verschoond. Dit natuurlijk tot ontsteltenis van de cavia's, want wanneer krijgen we dan eten? En krijgen we überhaupt wel eten? Ja, tuurlijk wel, gekkies, maar nu gewoon niet in de kooi. Dat was voor Macy geen probleem, zij eet wel buiten de kooi en gewoon in het openbaar. Lee had er iets meer problemen mee. Hij rende eerst heel hard naar de tent, om vervolgens moeilijk te kijken bij het feit dat daar geen eten lag... Dus vervolgens was het rekken en
strekken met je hoofd naar buiten om te kijken of je dan bij het eten kan. Nope, ik had het net te ver weg neergelegd.

Gezellig saampjes eten

Arm beest, zou je denken. Nou nee, hij kan best wel even wat bewegen voor zijn eten. Uiteindelijk kwam hij wel naar buiten, meer met tegenzin, maar hij deed het wel. En ik was super trots op hem, hij sleepte het eten niet eens naar de tent terug om daar te eten, dus ja, trots op die haarbal.

Ze hebben allebei lekker buiten zitten eten totdat al het lekkere opwas, daarna is eerst Lee en vervolgens ook maar Macy terug naar de tent gegaan om daar te gaan zitten mokken.  Gelukkig had ik een oplossing voor dit en dat is de appel. Nou zijn mijn twee caafjes af en toe blij met een appel, meestal niet, maar nu toch wel. Ik heb er namelijk gewoon vet brutaal een hele appel neergelegd. En om heel eerlijk te zijn was het hilarisch! Lee knabbelde eraan, Macy ook een beetje, maar ze ging vooral cavia-bekjes trekken. Een beetje rondkijken als een briljante, slimme, totaal niet oude en af en toe compleet domme cavia. Het was echt schattig en maakte haar ook meteen fotogeniek. Ik heb echt een hoop van die briljante foto's van haar.

Macy aan het cavia'en

Maar niet alleen alles was goed en fijn. Donderdag besloot Macy om een spraakverwarring letterlijk te nemen. In plaats van dat ze haar neus in het hooi stak, stak je de hooi in haar neus. Ik was gewoon even aan het chillen op mijn bed, vlak voordat ik besloot eten te koken. Macy begon opeens heel veel niesgeluidjes te maken en zich tussendoor te wassen, dus het leek erop dat ze een soort van verkouden was. Ik werd er echt niet blij van, want op het moment dat een cavia verkouden wordt of de griep krijgt, is het gewoon afgelopen met ze. Nadat ik even had gekookt en gegeten, besloot ik om wat thee te maken en terwijl het water kookte, heb ik even naar Macy gekeken. Er bleek een hooitje in haar neus te zitten. Niet heel chill. Ik heb wel eens met Mr. Lee gehad dat er een tussen zijn lippen vast zat, die kon ik er zonder problemen uittrekken, hij had daar ook niet zoveel last van, buiten dat hij even een rare kop trok, maar het was wel zo opgelost. Bij Macy was het compleet anders: bij haar zat in het haar linker neusgat. Ik dus maar voorzichtig het hooitje eruit getrokken, het ging gepaard met wat gesnuif op het eind, maar verder niets, dacht ik. Het duurde even, maar toen begon het: de bloedneus. Er was even een golf van paniek... bloed uit de neus van een cavia, in de avond! Gelukkig was mijn water net klaar met koken, dus dat in een schone beker gedaan, wattenstaafjes gepakt en in het net gekookte water gedompeld. Even laten afkoelen en toen ben ik begonnen met het schoonmaken van de neus. Het bleek helemaal niet zo ernstig te zijn, het was al gestopt met bloeden, dus hoefde ik het alleen maar schoon te maken. Macy was er enorm blij mee, ze was meteen vrolijk toen ik haar terug gezet had.

De dag erna even gecontroleerd of ze nog wel met dat neusgat kon ademen. Ik was een beetje bezorgd omdat bloed soms een prop kan vormen en de neus kan afsluiten, of zelfs doorbloeden en langzaam haar longen laten vullen. Ik heb Macy gevangen, haar rechter neusgat afgesloten met mijn vinger en even gekeken of er paniek ontstond. Er was helemaal niets, behalve een cavia die in dubio was over wat ze moest doen: wachten of bijten. Het duurde maar 5 seconden voor ik haar zag gaan nadenken (ja ja, Macy heeft een nadenkhoofd) en toen heb ik haar neus snel vrij gelaten. Er was gelukkig niks aan de hand.

Nu is ze al de hele week vrolijk en kan ik haar bijna aaien in de kooi (iets wat normaal niet kan).  Dus ja, even geschrokken, allebei denk ik, maar gelukkig niks aan de hand.

Goed, tot het volgende avontuur!