Windkracht 3000

Sinds mensenheugenis (lees: gisteren) waait het al en de wind lijkt niet echt te willen gaan liggen. Dit leidt tot leuk, grappige en ook wel pijnlijke situaties. Of je bent zo gek als ik en je wilt alleen maar naar de zee om daar tegen de wind in te hangen.

Er is vandaag vrij weinig gebeurd wat eigenlijk echt het beschrijven waard is. Ik ben naar Frank geweest. Had wind mee op de heenweg. Heb Frank en Gandalf en Lawart brokjes gegeven. Het bakje van Gandalf was omgewaaid, dus die moest van de grond eten. Frank had eten uit de hand gehad (hij heeft een vitaminekoek) en Lawarts bak was zwaar genoeg om zelfstandig te blijven staan. Voordat ik ze brokjes ging geven heb ik nog "even" de waterbak bijgevuld terwijl ik stond te kijken naar hoe de paardjes kuilgras stonden te kauwen, naja, een poging deden tot.

vlnr: Gandalf, Frank en Lawart in het gevecht tegen de wind om kuilgras in de mond te houden

En gewoon omdat het kan en ik toch stond te wachten, heb ik een filmpje gemaakt
Ja, je hoort behoorlijk de wind.

Maar goed. De fietstocht naar huis was wel een beetje spannend, vooral omdat ik tegenwind had en windvlagen vanaf de zijkant. Nou heb ik een mooie stevige fiets, met bredere banden dan een gemiddelde fiets (wat altijd interessant is met fietsenrekken), maar toch had de wind af en toe wat te zeggen over welke kant we op gingen. Ik ben echt elke kant op geduwd door de wind: naar achteren, links, rechts, voren. Het was allemaal best wel spannend, maar ik ben zonder te vallen thuis gekomen.

Verder ben ik niet de enige die last had van de harde wind. De conifeer op de onderstaande foto was het zo zat, dat hij er maar even bij is gaan liggen.

De cavia's hebben nergens last van. Ik wel, ik schrik van het zwerfafval dat tegen mijn achterdeur aan waait, maar goed, een beetje spanning houdt de mens scherp.

Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn nonsense blog, volgende keer zal ik wat interessanters vertellen dan het feit dat het waait (wat echt het hele land weet)

Tot de volgende blog!

Treinreis

Iedereen heeft het vast wel op het nieuws gehoord of gelezen: Er was een stroomstoring bij een elektrisiteitsverdeelcentrum in Diemen en Utrecht. Nou was het probleem bij Utrecht gelukkig snel opgelost, maar bij Diemen, tja dat was even een ander verhaal. Daar was het toch wel wat ernstiger en er was daardoor geen treinverkeer mogelijk rondom Amsterdam.

Laat ik nou net naar Amsterdam willen... (Ja, je raad het al. Ik ben eigenwijs en ga gewoon op pad)

Ik keurig netjes mijn reis gepland via ns.nl en 9292.nl, en wat blijkt: mijn trein rijdt gewoon naar Amsterdam Amstel! Helemaal blij natuurlijk. Ik ben meteen de caviakooi gaan schoonmaken en gaan inpakken, zodat ik efficiënt mijn was bij mijn ouders kon doen.

Caafjes in hun schone kooi (waar ze snel een puinhoop van maakte)

Dus ik, met volle koffer, in de bus naar het station. Dat ging allemaal wel goed, beetje druk, maar dat is het altijd in de bus naar het station. Op het station was het stervens druk. Het is niet meer zo druk geweest sinds dat er iemand voor de trein was gesprongen, anderhalf jaar geleden. Toen was ik via Amersfoort naar mijn ouders gegaan, werkte prima, reis was wat langer, maar hé, dat overleef je wel. Maar nu kon dat ook niet, omdat vanaf Utrecht het treintraject naar mijn ouders het ook niet deed. Toen was ik dus gedwongen om de normale route te rijden en daarbij de trein zou gewoon doorrijden.

In de trein naar Amsterdam kwam ik erachter dat er geen treinverkeer mogelijk was rondom Duivendrecht. Ik dacht, oké, dit wordt interessant. Mijn trein rijdt volgens NS gewoon door, maar ondertussen begon ik wel al rekening te houden met het feit dat de trein niet door zou rijden naar Amsterdam, dus begon ik op te zoeken welke bussen ik moest nemen. Want weet je hoe het zit: mijn trein moet langs Duivendrecht om bij Amsterdam te komen, dus als daar geen treinverkeer mogelijk is, dan is er dus een grote kans dat ik niet verder kan en dus strand op Utrecht Centraal.

Toen we eenmaal bij Utrecht Centraal waren, kreeg ik van de conducteur of machinist te horen dat we helaas niet verder konden rijden... Wat een verrassing... Dus mijn ouders even gebeld om te melden dat ik mijn reis verder ging vervolgen per bus en dat ik waarschijnlijk te laat thuis zou zijn voor het eten. Op naar de bus!

Het zoeken van de bus was gelukkig niet zo moeilijk, want bij de Jaarbeurszijde hangt een mooie vertrektijdenbord van de bussen, gezamenlijk met de locatie waar de bussen verstopt zitten, de kunst is dan om goed te lezen. Het duurde ongeveer tien seconden voordat ik mijn bus had gevonden, twee seconden om te lezen waar hij vertrok en een minuut om me te realiseren dat het aan de andere kant van het station was. Vol goede moed tegen de stroom in, terug naar Centrumzijde van het station. Dat was een leuke uitdaging, maar ik heb het gered zonder compleet onder de voet te worden gelopen.

Het perron van de bus was nog niet super vol, ongeveer tien mensen stonden er. Nou, dat is wel te overleven, dacht ik. Maar al snel werd het voller en voller op het perron. Uiteindelijk waren er ongeveer honderd mensen komen te staan en gelukkig paste we met z'n allen in de iniminibus.

Drukte van de bus, rechts van mij (helaas geen foto van links, ik keek tegen de zijkant van een meneer aan)

Het eerste half uur van de busreis was best leuk. Er was iemand met muziek en mensen die grappen aan het maken waren. De buschauffeur was optimistisch over de reis en gaf eerlijk aan dat hij niet reageerde op het lichtje omdat de bus zo vol was en dat we dus maar moesten roepen. Dit ging goed, totdat we een andere busschauffeur kregen in Breukelen. Die was echt chagrijnig. Het begon al met dat er maar twee mensen waren uitgestapt en er volgens die chauffeur er nog makkelijk twintig of dertig mensen in paste. We hebben wel wat gepropt, en onze ademhalingen synchroon gelegd zodat we het minste overlast hadden. We waren net het twaalfde sardientje in een blikje waar er maar tien in zitten.

Maar dat was niet alles. Omdat de bus zo vol zat, drukte enkele mensen bij het optrekken, remmen en bochten maken per ongeluk op de "stopknop", waardoor we bij elke bushalte stopte. Enkele mensen vooraan hebben gemeld dat we wel riepen als er iemand uit moest. Nou was het argument van de buschauffeur dat we dat niet deden op het moment dat een oud vrouwtje of meneertje zou roepen. De hele bus was verontwaardigd, en zeiden dat we het heus wel gingen doen. Maar hij wou niet stoppen met het stoppen bij elke halte als er op de knop werd geduwd. Dus ja, de reis liep uit. En wat het ergste nog wel was, is dat de chauffeur niet snapte dat we het niet expres deden. Dat was echt een spoedcursus hoe je de hele bus gefrustreerd kon krijgen.

Dit is echt nog niet alles. We kwamen door wat dorpjes heen waarbij die bus de enige lijn was die daar reed. Ergens moesten er een vrouw en twee kinderen in. De vrouw had het al opgegeven, en wat deed de buschauffeur? Die duwde ze erin en mopperde tegen ons dat we wel wat mensvriendelijk mochten zijn en meer moesten inschikken. De vrouw en de kinderen zijn van pure ellende er eerder uitgegaan (althans, zoiets ving ik op).

Het was echt belachelijk en behoorlijk stom. Dus Connexxion, als je moet korten op je chauffeurs, ontsla dan de chauffeur die in bus 3939 bij station Breukelen is opgestapt in de bus die vertrok van Utrecht Centraal om 16:35 uur op vrijdag 27 maart 2015. Reden: hij heeft geen inzicht in de momenten waarop je van het protocol af moet wijken, zoals in de extreme situatie afgelopen vrijdag.
Echter, als er iemand een opslag moet krijgen, geef dat dan of aan de buschauffeur die me zeven jaar lang naar mijn middelbare school heeft gebracht of aan de buschauffeur die in bus 3939 zat op Utrecht Centraal op vrijdag 27 maart 2015.

Oké, ik ben uitgeklaagd, want ik heb de reis overleefd, was niet verdwaald, heb netjes betaald (in tegenstelling tot 3/4 van de mensen die bij het uitcheckpoortje kon). Ik moet zeggen dat ik de reis bijzonder goed heb overleefd. Ik had in de bus naar het station een zitplek. Ik kon in de trein op mijn koffer zitten en in de bus naar Amsterdam had ik ook een zitplek (ook al was het een zitplek voor invaliden en de zitting veel te kort voor mijn lange benen).

Een troost had ik wel tijdens de reis: ik werd opgehaald van een station in Amsterdam en daarnaast heeft mijn moeder drie computerspellen voor mij gekocht, waardoor ik het hele weekend me heb kunnen verheugen op het spelen van de spellen.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!

HOOI-10103: Gedrag van hooiverpakkingen

Vakoverzicht

Studiepunten: 3.00
Onderwijstype: Zelfstudie
Contactpersonen: Ik
Collegedocenten: geen
Examinatoren: Ik

Taal van vak

Het vak wordt in het Nederlands gegeven. Op aanvraag is Engels ook mogelijk.

Inhoud van het vak

In de cursus gedrag van hooi gaan jullie kennismaken met de verschillende verpakkingswijze van hooi, waar het voor gebruikt wordt en hoe het wordt verwerkt en uitgescheden door middel van een cavia (Cavia porcellus)

Leeruitkomsten

Na het volgen van dit vak kun je:

• Verschillende pakken hooi herkennen
• Zelfstandig een pak hooi open maken
• Overzichtsplaatje van de cavia begrijpen
• Caviakeutels aanwijzen

Activiteiten

Kijken naar foto's van hooi, cavia's en caviakeutels

Examen

Praktijkexamen: een pak hooi open maken en aan cavia's geven, caviakeutels aanwijzen

Literatuur

Stuk tekst en enkele foto's

Leermateriaal 

Alle afbeeldingen van het hooi/kruiden komen van zooplus.nl

Les 1: Soorten hooi

Er zijn verschillende soorten hooi op de markt. Enkele zijn: paardenhooi, weidehooi, Alpenweidehooi en kruidenhooi. Het verschilt erg per cavia welke de lekkerste is. Mijn cavia's zijn dol op kruidenhooi en Alpenkruidenhooi (al dan niet Alpenhooi met toegevoegde gedroogde kruiden).

Paardenhooi

Op dit moment heb ik paardenhooi voor mijn cavia's. Het is wat stoffig, kort gesneden hooi, wat in een enorm pak komt (15 kg) en daardoor dus wat moeilijker te hanteren is. Ik heb het pak hooi in de opslag staan en pak elke keer een grote plastic bak vol met hooi, zodat ik niet met een enorm pak in mijn kamer zit.

Daarnaast heb ik een tijdje ook een kleiner pak gehad. Het viel nog steeds wel onder de grotere pakken, maar hij was in ieder geval kleiner dan het paardenhooi. Het ging hier om een pak bergweidehooi zonder kruiden van ongeveer 5 kg (eventueel ook grotere pakken verkrijgbaar). Dit hooi was wel lekker volgens de cavia's. Het is minder stoffig dan het paardenhooi omdat het gras

Groot pak bergweidehooi zonder kruiden

hier niet korter is afgesneden en het zijn dus zeg maar allemaal langere sprieten. Dat vinden de cavia's wel lekker. Dit pak was niet super praktisch, maar deze hoefde ik niet ergens anders bewaren en losse plakken in een extra doos te stoppen. Het pak was nog wel te groot voor boven op de kooi, dus heb ik het onder een kastje verstopt.

Voordat mijn cavia's naar mijn kamer zijn verhuisd heb ik ook nog een ander pak hooi gehad. Dat was enorm veel feest als dat hooi in de kooi werd gedaan. Zowel mijn huidige cavia's als mijn voorgaande cavia's (behalve Flippie, Lelie en Snuffie, toen bestelde we ons hooi daar nog niet, zij hadden ander kruidenhooi) vonden dit hooi echt ge-wel-dig! Er zitten

Weidehooi met kruiden

gedroogde paardenbloemen in en andere kruiden. De grassprieten in dit pak zijn ook lang en daardoor kunnen de cavia's lekkere bedden maken en semi-tunnels bouwen. Echt een plezier voor elke cavia.


Het laatste pak hooi dat ik wil gaan behandelen is een klein pakje hooi, wat erg fijn te hanteren is en ook lekkere lange sprieten heeft. Ook zitten er extra kruiden in waardoor elke cavia er zo op af stormt, mochten ze dat in gewone gevallen niet doen. Dit pak is ideaal voor als je cavia's houdt op een klein terrein, zoals mijn kamer bijvoorbeeld (oké, ik mag niet klagen met 17m^2, inclusief eigen keuken). Dit pak pas makkelijk op de kooi, naast de

Klein pak weidehooi met paardenbloem

voerbak. Een nadeel is wel dat je vaker een nieuw pak moet halen/bestellen of een voorraadje aan moet leggen, waar je dan wel weer ruimte voor moet hebben.


Voor saai hooi, zoals het paardenhooi en weidehooi zonder kruiden, kan je ervoor kiezen om handmatig wat kruiden op of door het hooi te mengen. Daarbij moet je wel opletten dat het voor alle cavia's goed toegankelijk is, anders ontstaat er onrust of zelfs ruzie.

Verschillende soorten kruiden

Les 2: Pak hooi openmaken

 Het openmaken van een pak hooi is niet het makkelijkste wat er bestaat. Zo heeft elk merk zijn eigen plastic en verpakwijze. Er zijn pakken hooi die dichtgeseald zitten, maar er zijn ook pakken met een touwtje of pakken die zijn volgestouwd.

De pakken die het fijnst open te maken zijn, zijn de licht dichtgesealde pakken, zoals het klein pak weidehooi met paardenbloem en het grote pak bergweidehooi zonder kruiden. Deze hebben een zo gehete luchtkamer boven in de verpakking die ervoor zorgt dat het makkelijk is om het pak op en te knippen. Ook het paardenhooi is makkelijk op te maken, maar stiekem toch wat trickier, daar kom ik straks op terug.

Een pak dat ook wel fijn open te maken is, is het weidehooi met kruiden pak, deze is volgestouwd met hooi. Er is niet echt een luchtkamer waarin je het plastic makkelijk open kan knippen, maar er is wel een kans dat het pak open springt en dan heb je of een stofwolk of wat hooi verspreid liggen. Bij mij is het altijd beperkt geweest tot een beetje veel stof en een klein beetje hooi dat de weg naar de vrijheid zocht, maar dat valt over het algemeen dus wel mee.

Paardenhooi met stro touw

Het paardenhooi is op een speciale manier verpakt, wat erg lastig is als je dat niet verwacht. Het hooi is geperst in blokken en in een zak gestopt, die al dan niet losjes om de baal heen zit. Nou, als gewoon normaal persoon die de andere pakken hooi is gewend, is dit nogal een overgang. Het hooi kwam niet makkelijk los, het stofte enorm en daarbij waren het ook nog eens kleine rotsprietjes. Ik stond dicht bij het punt om de baal naar Frank toe te brengen, maar eerst wou ik nog even een kijken of ik het hooi niet los kon hakken met een hakmes. Dus ik vrolijk dat pak hooi gepakt, vrolijk een hakmes gepakt (die niet van mij was) en ben vrolijk op het pak gaan inhakken. Dat haalde niet zoveel uit, dus ben ik een snijbeweging gaan maken, ergens in het midden van het stuk dat ik niet los kreeg. En toen schrok ik me helemaal wild, het hooi zei: "Pang" en er sprong een blauw stro touwtje los. Moraal van het verhaal: als je je hooi niet los krijgt, zit het vast met een stro touwtje (of een ander touwtje van enige touwklasse)

Les 3: De cavia (Cavia porcellus)

Het uiterlijk van een cavia is eigenlijk vrij simpel: het is een klein schattig beestje met veel haar, leuke flaporen, vier pootjes met ongelijke tenen (voor vier tenen en achter maar drie) en natuurlijk geen staart. Cavia's zijn vrij simpel, aan de voorkant leg je eten neer, dat brengt de cavia naar binnen en aan de achterkant komt het in de vorm van een keutel weer te voorschijn (meer in les 4).

Versimpelde anatomie van de cavia

Les 4: De caviakeutel

Een caviakeutel is eigenlijk niet meer dan het samengeperste voedsel, met minimale hoeveelheid vocht en zonder alle nuttige mineralen. Cavia's eten 's ochtends hun keutels weer op, omdat er in deze "nachtkeutels" nog mineralen en nuttige andere voedingsstoffen in zitten.

Caviakeutels zijn ook makkelijk te herkennen doordat ze donkerbruin zijn en  goed afsteken ten opzichte van de bodembedekking en het hooi.

Mr. Lee en Macy in hun oude kooi met hooi en enkele keutels

 Examen

1.  Welk pak hooi heb ik het liefst?
2. Wat is het favoriete soort hooi van cavia's?
3.  Zijn alle hooipakken hetzelfde verpakt?
4. Wat voor kleur heeft het touwtje van de paardenhooibaal?
5. Hebben cavia's een extra ruimte in hun buik voor extra opslag van keutels, zo ja, waar?
6. Wijs enkele keutels aan in bovenstaande foto.

Het mysterie van de gevallen caviaspullen

Zoals altijd maak ik de caviakooi schoon op vrijdag, en als ik dan op zondag terug kom is alles gewoon zoals het was. Alleen deze keer niet.

Ik was op vrijdagochtend naar Frank geweest, heb lekker met hem gewandeld (en met Lydia en Lawart). Het was leuk en gezellig. Frank had nog eventjes zijn halstertouw (wat eigenlijk een koetouw is) stukgetrokken en hij liep enkele passen blij los mee. Ook nog een deel van de weide opgeknapt met Lydia, wat echt snel ging met z'n tweeën. Daarna ben ik snel naar huis gesjeest om te douchen en de caviakooi te doen. Deze is netjes, samen met de afwas, schoon gemaakt.

Voor de mensen die zich een beetje zorgen maken. Ik heb een inimini aanrecht. Als er afwas staat, past de caviakooi er niet op. Dus heb ik eerst de afwas gedaan en toen de caviakooi schoon gemaakt met net geen kokend water (90 graden Celsius) en allesreiniger dat naar Eucalyptus ruikt.

Ik had er houtpellets in gedeponeerd en wat granulaat, daar bovenop een royale berg hooi met wat extra kruiden als "sneeuw" op de berg. Vervolgens de bovenkant erop, cavia's erin, eten en drinken in de kooi en alles op de bovenkant opstapelen.

De stapel op de bovenkant zag er als volgt uit: hooibak, hekje tegen het loslopen van cavia's, droogvoerbak, snoepstokkenblik. Dit was een nette, relatief stabiele stapel. Ik had nog gecheckt of het makkelijk omviel, en dat was niet zo. Dus met een gerust hart ging ik naar mijn ouders toe om daar weekend te vieren.

Het was best een druk weekend, naar de fysio, op naar een hoge school aan de andere kant van het land, voorbij mijn kamertje, om daar te kijken voor een opleiding van mijn zusje. Ik had niet zo'n zin om daar naartoe te gaan, dus ben ik even bij een vriendin langs geweest die ik al een tijdje niet meer gezien had en toevallig in dezelfde plaats als de hoge school woonde (10 minuten met de auto ervandaan). Daar lekker thee en een groene smoothie gedronken. Muffins gegeten (ssst, niet tegen mijn ouders zeggen) en daarna nog wat naar acteurs van onze favoriete serie NCIS bekeken.  Na twee uur en buikkrampen van het lachen weer naar de hoge school geweest om mijn moeder en zusje op te pikken en hoppa, naar huis.

Zondag had ik alleen maar wat opgestaan, gedoucht, gepraat tegen de vogels, geprobeerd Mix wat aan te leren, maar hij had last van zogenaamde "Voorjaarskriebels" (de zon scheen in het huis, Pepper genoot ervan, Mix werd er druk van) en wat overhemden van mijn vader en broertje gestreken. Oja, ik heb ook nog proffessioneel naar Call the Midwife gekeken, op BBC entertainment voor mijn Engels, alleen was het wel jammer (lees: makkelijk) dat er Nederlandse ondertiteling was.
Na het avondeten heb ik netjes koffie gezet en ben mijn tas gaan inpakken om terug naar mijn caafjes en mijn kamer te vertrekken.

De treinreis was saai en dat heb ik dus ook goed gespendeerd door te appen met wat vrienden, enkele mailtjes te beantwoorden en natuurlijk door naar buiten te kijken, ookal was er niets te zien want het is zowaar nacht. Ik heb wel wat aandacht op mij gevestigd door vrij luid "Ianto" te zeggen omdat Siobhan zo vriendelijk was om een plaatje van Gareth David-Lloyd op te sturen. Mensen waarderen het niet zo als je opeens Ianto zegt en glimlacht als een idioot. De busreis was bewogen, ik moest staan en ik ben niet goed in het bewaren van mijn evenwicht, het voorkomen van het rondvliegen van mijn rugzak met caviavoer door de bus en appen met mensen, dat ik dus een beetje het middelpunt van de bus was waar iedereen naar keek, buiten het feit dat ik een paar keer moest lachen.

Toen ik dan eindelijk in mijn kamertje kwam, de lichten aan deed, begroet werd door twee "hongerige" cavia's, zag ik de ravage in mijn kamer. Ik snapte er niets van. Alles was zo precies zoals het was, behalve de caviakooi. Het zag er zo uit als op onderstaande foto.

De chaos toen ik thuis kwam inclusief onschuldig kijkende cavia's

Ik moet zeggen dat ik zeer verbaast was en ook wel een beetje opgelucht dat er niets op een cavia is gevallen. Op de foto zie je ze een beetje onschuldig kijken, maar de mogelijke hypotheses wijzen toch wel wat anders aan.

Er zijn 5 hypotheses mogelijk:

1. De buren hadden een wild feest
2. De cavia's hadden een wild feest
3. Er was ruzie om de dominantie
4. Er was ruzie om wie er als eerste mocht zeuren om eten
5. De cavia's wouden een andere knabbelstok omdat de groenteknabbelstok niet lekker is

De uitwerking van de theorieën:
Hypothese 1: De buren hadden afgelopen weekend een wild feest gehad. Ik denk niet dat deze  hypothese waar is, omdat mijn buurvrouw al naar haar ouders was toen ik de laatste dingen in mijn tas deed om naar mijn ouders te gaan
Hypothese 2: Mijn cavia's houden niet van feesten, daar zijn ze veel te serieus voor. Vooral Macy is daar te serieus voor. Mr. Lee zou het nog wel grappig vinden, maar die zit ook niet voor niets in zijn tweede popcorn-fase ( = midlife crisis)
Hypothese 3: Het is mogelijk dat er ruzie was om dominantie, aangezien Macy regelmatig laat weten aan Mr. Lee dat zij de baas is, terwijl Mr. Lee alleen maar iets wil, meestal eten. Ze ruziën 's nachts wel eens om wie waar mag liggen.
Hypothese 4: Als deze hypothese waar is, dan heeft Mr. Lee gewonnen, wat onwaarschijnlijk is, aangezien er vaak over hem heen gelopen wordt, als het gaat om wedstrijdjes of dominantie voor iets. Dus dit kan eigenlijk ook niet.
Hypothese 5: Mr. Lee kijkt al een tijdje (ongeveer 2 weken) verdrietig als het gaat om zijn knabbelstok. Deze smaakt niet naar paardenbloem of popcorn (ja, je hebt knabbelstokken voor cavia's met popcorn, zie foto).  Maar ik twijfel sterk of hij weet dat het in het metalen blikje zit,

Popcornknabbelstok

die momenteel niet dicht wilt omdat er veel kerstsnoep voor de caafjes in zit. Maar als hij zo graag een andere knabbelstok had gewild, waarom heeft hij het dan niet gewoon aangegeven (soms doet hij dat vrij precies en heel frequent als er geen verandering is)

Het echte antwoord zullen we nooit weten omdat ik er niet bij was toen het gebeurde, maar ik hoop wel dat het niet nog een keer gebeurt, want ik was er wel van geschrokken.

Maar ik duik nu lekker mijn bedje in, tot de volgende blog!

P.S. Er is niets gestolen, dus het waren ook geen inbrekers.

Voorjaarskriebels

Voorjaar, de periode die wordt aangekondigd door eerst de sneeuwklokjes, daarna de krokusjes. De zon gaat meer schijnen, de bomen beginnen blaadjes te krijgen (al is dat nu nog niet echt het geval, maar het zit er wel aan te komen) en de vogeltjes zijn aan het zingen. Niet is het alleen voorjaar in het bos en in de tuin, maar ook in de caviakooi. Als daar het zonnetje gaat schijnen dan zit er een enthousiateling, genaamd Mr. Lee, in het zonnetje, ondanks dat cavia's niet zo goed tegen warmte kunnen. Macy lag een beetje boos naar Mr. Lee te kijken terwijl hij hooi aan het eten was.

Macy die even komt bevestigen dat de flitser aanstaat door Mr. Lee naar achteren te duwen en zelf briljant te kijken - Foto Katinka

 

Maar niet alleen de caafjes zijn vrolijk, de paardjes ook! Gandalf loopt mesthopen aan te wijzen als ik aan het uitmesten ben, Lawart staat professioneel in de weg en Frank komt op een afstandje vragen of ik al klaar ben (en in feite moet ik nog beginnen). Maar dat is niet alles! Ik was laatst met Frank aan het wandelen en toen moest hij echt de hele tijd lopen dribbelen, in mijn hand happen, touw proberen vast te pakken, schrikken van dingen waar we helemaal niet bang voor zijn en hij heeft zelfs een keer gebokt! De wandeling daarna was het dribbelen gelukkig over, maar hij moest wel elke 2,6 seconden laten weten dat hij het leuk vond om te wandelen door in mijn had te happen, na enkele kleine correcties hield hij daar wel mee op. 

Tijdens diezelfde wandeling had ik hem even kort gelongeerd om al zijn energie eruit te laten, en meneer besloot om mij daar door een plas heen te sleuren. Hij had er de hele tijd netjes doorheen gelopen, maar het laatste rondje moest hij er per se in galop omheen. Gelukkig kon ik er wel om lachen, want ja, het is een paard en paarden besluiten soms dingen zonder met ons te overleggen.

De keer daarna dat ik naar Frank ben gegaan, heb ik hem even aan de dubbele longe gehad, om te kijken wat hij nog herinnerde van voor de winterstop (eigenlijk was het een "te-veel-blubber-stop"). Eigenlijk wist hij alles nog wel, behalve dat stap ook een optie is, dat je niet zomaar mag omkeren omdat dan de lijnen dan in de knoop komen en ik een beetje geïrriteerd raak. Verder kwam hij erachter dat zomaar stoppen ook niet echt een optie was, hoe erg de jeuk aan je hoofd ook is. Dus was meneer tijdens het longeren, druk bezig met het proberen van het elimineren van de jeuk. 

Frank die een apart pasje doet om zijn jeuk te elimineren - Foto Katinka

Maar heel even voor de leken: dubbele longe is het longeren met twee lijnen, zodat het net lijkt alsof je aan het rijden bent, maar in plaats daarvan sta je ernaast te kijken wat je paard eigenlijk allemaal uitspookt. Met de buitenste lijn zorg je voor het contact en de tempo, als je het goed doet, terwijl je met de binnenste lijn aan de ontspanning werkt. Nou is Frank daar niet zo briljant in, omdat de lijn die aan zijn rechterhelft vast zit, toch wel het belangrijkst is en de andere stiekem genegeerd wordt, maar hé, als Frank perfect was geweest was het allemaal wel heel saai en gemakkelijk.

Wat deed Frank nou eigenlijk om die jeuk bij zijn hoofd te stoppen, zonder dat hij mocht gaan stilstaan om met zijn hoofd aan zijn been te schuren? Nou, Frank probeerde te draven en te krabben tegelijkertijd. Dat werkt niet zo en daarbij laat je mij de eerste 20x schrikken ofzo. Het is erg raar om je paard opeens met zijn voorbenen opeens naast zijn hoofd die op schouderhoogte hangt, te zien lopen (zie bovenstaande foto). Maar ook was het hoofdschudden een populaire oplossing tegen de jeuk (onderstaande foto).

Frank die een poging doet om de jeuk te elimineren door met zijn hoofd te schudden - Foto Katinka

Naast de paarden, cavia's, vogels en planten, heb ik ook wel een klein beetje last van voorjaarskriebels. Ik wil graag naar buiten, wandelen, natuursnuiven en weet ik veel wat voor andere dingen. Het mooie weer motiveert me ook om te sporten, maar helaas werkt mijn rug nog niet helemaal mee... Maar alles op zijn tijd. Ook ben ik, buiten de studie, het sporten en het natuursnuiven, bezig met het verzinnen van weekendactiviteiten die ik kan gaan uitvoeren. Nou is afgelopen weekend het haak-kwartje gevallen en ga ik binnenkort beginnen aan mijn eerste grote haakproject. Maar ja, met haken ben je nog niet buiten... Dus moest ik wat anders verzinnen. Zo heb je altijd nog de optie om extra lang met Frank te wandelen, de uiterwaarden verkennen en een beschaafde poging doen om zon in mijn kamer te krijgen (ik zit onderin een betonnen gebouw in het hoekje dat uitkijkt op het noorden...) En wat weekendactiviteiten betreft: ik moet maar eens opzoek naar een mooi bolletje wol of twee, want ik heb een haakpatroon voor een cavia gevonden! Je snapt vast wel dat ik die erg graag wil maken.

Bedankt voor het lezen, en tot snel!

Oja, voor jullie vol enthousiasme een reactie plaatsen of mijn blog wegklikken, wil ik jullie even wijzen op de nieuwe pagina die ik ga maken binnen deze blog over mijn moestuintjes-experiment, ik weet nog niet precies waar op de pagina hij komt te staan, maar komt goed! 

Later!

SOGgen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik aan mijn blog heb gewerkt, ik weet het, sorry daarvoor. Het was niet dat ik het druk had, maar eerder dat ik compleet geen inspiratie had en daardoor me ongelukkig voelde en nog minder inspiratie kreeg.

Maar nu...

Ik was de caviakooi aan het schoonmaken toen mijn briljante hersenen met het idee kwamen om een stukje te schrijven over hoe goed ik ben in SOG-ontwijkend-gedrag. Ik hoor jullie al denken: Huh, wattes? Nou SOG-ontwijkend-gedrag, ook wel bekend als SOGOG (nee, dat is het eigenlijk niet...). Ik zal even een uitleg geven over deze nieuwe term

Allereerst zal ik het eerste deel van het begrip uitleggen: de SOG. SOG staat voor Studie-Ontwijkend-Gedrag en is zowel als zelfstandig naamwoord als als werkwoord te gebruiken. De meest voorkomende vorm waarin het wordt gebruikt is het werkwoord SOG of SOGgen. SOGgen houdt in dat je niet leert wanneer je eigenlijk wel moet leren, zoals tijdens zelfstudieweken en tentamenweken. Normaal ben ik heel goed in SOGgen, door bijvoorbeeld Sims 3, ZooTycoon 2, HorseTycoon of Forge Of Empires te spelen, of op Facebook te zitten (al verveelt mij dat wel snel). Soms doe ik zelfs aan tv kijken, afwassen, de was doen of in uiterste SOG-aanvallen opruimen. Maar nu is het anders, ik lijd dus aan SOG-ontwijkend-gedrag.

Als je SOG-ontwijkend-gedrag hebt, dan zit je of te leren terwijl je ook de caviakooi kan schoonmaken, aan je blog werken, de moestuintjes van Albert Heijn kan inzetten (uitvoeren/planten voor leken) en aan het logboek daarvan kan werken. Maar wat ik heb zitten doen is het bedenken van wat ik kon gaan doen, om vervolgens de PowerPoint van de colleges op te starten en die maar te gaan zitten leren. Ik was echt super goed bezig!

Terwijl ik dit vet enthousiast aan het typen ben, meldt de editor-modus van deze blog elke keer dat hij de blog niet op kan slaan (want ja, traag internet, gezamenlijk met geen internet) en daarbij zitten mijn twee schatjes te zeuren om eten... Ik ben nog steeds van mening dat ik ze te veel verwen met elke ochtend een stukje snoepkomkommer of paprika en een berg hooi, droogvoer en dan 's avonds nog een keertje een berg andijvie en ongeveer een halve tot een hele witlof... Maar elke keer eten ze braaf alles op, zeuren ze om meer en worden ze stiekem steeds dikker en hun vacht steeds mooier.

Nou beweer ik niet dat hun vacht niet mooi was bij mijn ouders, ze waren daar echt gelukkig, maar de verhuizing naar mijn kamertje had nogal een aanslag op Macy gedaan. Zij vond het helemaal niets, terwijl Mr. Lee het wel wat spannend en interessant vond. Macy at de eerste twee dagen nauwelijks, haar vacht werd plukkerig en haar buik kaal. Nou kan dit wijzen op mijten of schurft, maar met wat gezonder voeding en anti-parasieten- en -mijtenmiddel was de kaalheid zo weg en met paprika heb ik haar liefde weer terug gewonnen en nu vindt ze het wel prima hier.

Kijk, nou heb ik mooi geSOGd tijdens het SOGgen over het SOGgen.

En hiermee sluit ik deze blog af en tot de volgende keer, waarbij ik beloof dat er weer foto's zullen zijn!

Dekentjes en andere cozy-dingen

Laatst was ik een dag te laat met het verschonen van de kooi. Om de cavia's een beetje te ontlasten, terwijl ik aan het lunchen was, heb ik ze een theedoek gegeven. Lee was er echt super blij mee en begon meteen te kauwen aan de deken en het dekentje ook extreem te verdedigen tegen de aanvallende partij die ook graag op het dekentje wou liggen (en misschien zelfs wel kauwen): Macy.

Mr. Lee liet zich echter nergens door afleiden en ging door met het "modelleren" van zijn nieuwe, zachte, rode bodem, dat echt ideaal naast de drinkfles en voor de voerbakken lag.

Er is over het algemeen weinig bekend over cavia's en theedoeken/dekentjes/zachte objecten. Voor zover ik weet waren ongeveer al mijn cavia's dol op zachte dingen. Zo hadden wij ooit een soort van mandje voor knaagdieren (omgedoopt tot fluffiemand) en een zacht zak (omgedoopt tot fluffiebag).

Saphira in fluffiemand

Er is nooit echt een hevige ruzie geweest over wie er in de fluffiemand mocht, daar werd de cavia die er eerder in zat gewoon uitgeduwd. Maar voor de fluffiebag was dat anders. Regelmatig waren we een cavia kwijt, omdat die achter in de fluffiebag geplet zat. En dan lag er een eigenwijze cavia voor, ongeveer zoals op de foto van Lelie.

Lelie in fluffiebag

Maar niet alleen cavia's houden van fluffie dingen, mensen zijn ook dol op zachte dekentjes, kussentjes, bedden, lakens, kleding, handdoeken (al zijn die in de schuurpapiervariant ook wel oké). Zo ben ik zelf dol op mijn antraciet kleurige fluffiedekentje die ik oorspronkelijk voor mijn exvriendje had gekocht, maar omdat hij het uitmaakte voor Kerst (ongeveer 4 dagen ervoor) heb ik het dekentje maar zelf gehouden. Hij past op geen enkele manier bij mijn kamer en ik had een rode gekocht, maar toch maar die antraciet meegenomen, want die vloekte niet bij mijn roze stoel... Trouwens, ook had ik super dure maar lekkere thee gekocht voor mijn ex, maar die heeft hij ook nooit ontvangen en nu heb ik die zelf opgedronken. Mijn moeder is dol op het groene Vitakraft dekentje, en niet omdat hij zacht is,

Puck die heftig haar dekentje verdedigd

maar omdat hij lekker warm is. Mijn zusje is dol op zo ongeveer elke zacht fleece deken. De voorkeur van mijn broertje gaat uit naar een warm vest en van mijn vader weet ik niet, volgens mij geloofd hij niet in dekentjes... (Laat de dekentjesfee het maar niet horen!)

Maar ik ben hier niet om alleen te praten over mijn lekkere zachte dekentje, maar ook over Puck. Puck is de eerste cavia die ik op een theedoek heb zien zitten met een blik die kon doden als je probeerde het dekentje af te pakken (zoals te zien is op de foto). Ik denk dat Macy ook wel zo zou kunnen kijken, als ze de kans kreeg om op een dekentje te zitten (anderen zijn haar altijd voor).

Overigens weet ik niet hoe Puck zo op het dekentje is komen te zitten, want het dekentje lag bij het houte bruggetje waaronder ze zich kunnen verstoppen of Saphira mee naar buiten ontsnappen. Maar ik denk dat het proces ongeveer hetzelfde is verlopen als bij Mr. Lee, een beetje kauwen en trekken, nog meer kauwen en trekken totdat het ongeveer zo ligt.

Er is een groot verschil tussen Macy en Puck, die twee waren sowieso al tegenpolen, maar mijn punt is: Als ik Puck in een dekentje wikkel, blijft ze zitten of gaat zelfs liggen. Wikkel ik Macy in een dekentje en ik kijk tien seconden niet, dan vind ik een leeg dekentje en ben ik Macy kwijt (in dit geval scharrelde ze over mijn aanrecht terwijl ik een druipende Lee minder druipend probeerde te maken). Lee daar in tegen moet altijd aan zijn dekentje (of trui, helaas) kauwen en trekken, of hij nou druipt of niet. Van toen hij de theedoek had, heb ik een filmpje gemaakt:

 

Hier is te zien hoe briljant meneer zijn dekentje bewerkt totdat het geschikt is om op te liggen. 

Ik hoop dat ik de fluffiebag en fluffiemand nog kan vinden en uitwassen, lijkt me zo leuk om de caafjes ermee te laten spelen. 

En met deze briljante beelden en mooie laatste woorden sluit ik deze blog af, hopelijk tot de volgende blog!

Van eigenpaard naar verzorgpaard

Ja, jullie lezen de titel goed! Ik ben van het hebben van een eigen paard terug gegaan naar het verzorgen van dat paard. Dit is niet omdat ik zelf het geld niet meer had, of de andere 89 eigenaren, maar omdat hij zijn functie niet meer goed kon beoefenen. Er zit een heel verhaal achter.

Maar eerst wil ik aan jullie voorstellen: Lawart!

Mooie Lawart - Foto Lydia Kelderman

Lawart was de Fries van de menvereniging, hij is momenteel 19 (bijna) 20 jaartjes jong en hij houdt van aandacht, heeft knuffelgenen (dat maakt hem knuffelig) en hij is met actief pensioen.

In 2013 heb ik de mencursus van de menvereniging gevolgd, zodat ik naast mijn ruiterbewijs ook mijn koetsiersbewijs heb. Het was daar dat ik voor het eerst kennis heb gemaakt met Lawart als verenigingspaard. Met het aanmelden voor de mencursus heb ik een lidmaatschap van de vereniging voor de rest van dat jaar gekregen en zodra je lid bent van de vereniging, ben je ook eigenaar van het verenigingspaard. De hele mencursus heb ik met Lawart of een van de huurpaarden (Myrica of Berber) gewerkt. 

Maar in 2014 ging het mis. Lawart had een trap gekregen tegen zijn hals en was er behoorlijk door van slag. Er was gelukkig niets ernstigs te zien, alleen een kleine verdikking te voelen onder aan zijn hals. In de zomer begon Lawart bij zware inspanningen ontzettend hard te hijgen. Nou dachten ze aanvankelijk dat het ging om de hitte en de hoge luchtvochtigheid waar hij last van had. Maar het zware ademhalen bleef aanhouden, ook zodra de lucht minder zwaar was.  Dat  was het moment dat we besloten om er een dierenarts bij te halen. Het leek erop dat Lawart een luchtweginfectie had, waardoor zijn luchtwegen dicht zaten en hij zo snel ging hijgen. Daarvoor kreeg hij pillen. Nou is Lawart een dier en mijn ervaring is dat dieren pillen of medicijnen alles behalve geweldig vinden. Dus hadden wij (ja,wij, ik was inmiddel in het bestuur gestapt) de mooie taak om Lawart pilletjes te voeren.

Lawart kan ook leuke bekken trekken! - Foto De Paardengroep

Eerst hadden we het met een appel geprobeerd. De appel werd opgegeten, de pilletjes werden geknoeid of uitgespuugd. Toen het experiment herhaald met appelmoes, dat leverde hetzelfde effect. En toen kwam het briljante idee om Lawart slobber te geven met de pillen erin. Dat werkte echt super, behalve als hij perongeluk de pil eruitknoeide, maar hij had helemaal geen idee dat er pillen inzaten. 

Echter hielpen de pillen niet en hebben we de dierenarts er maar weer bijgehaald. Die gaf ons twee opties: nog meer pillen of een luchtwegonderzoek op de kliniek.Omdat we tijdens het behandelen met de pillen geen verbetering hadden gemerkt, hebben we besloten om Lawart een bezoekje te laten brengen aan de kliniek.

Eenmaal bij de kliniek kregen we te horen dat er een vernauwing in de luchtpijp zat, vlak bij de boeg (wat leken al borst zouden omschrijven). Er waren enkele mogelijkheden: niks doen of een zeer experimentele operatie waarbij een deel van de luchtpijp vervangen zou worden. Aangezien Lawart niet meer de jongste is, hadden we besloten om hem maar niet te laten opereren. Dit betekende dus dat Lawart eigenlijk niet meer geschikt was voor de menvereniging.

Dus opzoek naar een tehuis voor Lawart! We hebben hier echt belachelijk veel over vergaderd, veel overlegd, veel over nagedacht en gelukkig kregen we een tehuis voor Lawart aangeboden bij mijn verzorgpaardje Frank. Super leuk allemaal, maar we moesten dat natuurlijk wel even door de Algemene Leden Vergadering krijgen. Gelukkig was dat niet zo'n probleem, de andere opties kosten ons gemiddeld 3000 euro per jaar, wel 3000 euro die we niet hadden en wat het dus eigenlijk onmogelijk maakte. 

Maar nu staat Lawart dus bij Frank, lekker in de wei (die momenteel een beetje blubberig is) en er staat ook nog een enorm paard bij (Dat is Gandalf, weidemaatje van Frank met een schofthoogte rond de 180. En ja, hij is cool want hij is een klophengst en een Shire)

vlnr: Lawart, Gandalf en Frank - Foto Lydia Kelderman

In het begin hadden de drie nog wel eens een meningsverschil, maar inmiddels is het nog zelden (eigenlijk alleen als er eten wordt gegeven, maar dat blijkt normaal te zijn).

Lawart had nog wel even een tegenslag: hij had last van een hoefzweer, maar dat is inmiddels behandeld en helemaal over en hij huppelt weer vrolijk rond en wandelt braaf mee, iets waar Frank wat meer moeite mee had laatst... Maar goed, het wordt voorjaar!

Ik hoop dat ik nog wel een tijdje van Lawart mag genieten.

Tot de volgende blog!