Het is dinsdagochtend, gewoon een ochtend zoals alle ochtenden: De lucht is grijs,vol belofte van zowel zon als regen, de cavia's zijn hongerig en ik loop ongeveer te slaapwandelen in mijn pyjama. Tijdens het slaapwandelen pluk ik kleding uit de kast, was mezelf en discusseer met de cavia's over het juiste voermoment. Ik gaf de caafjes wat paprika (gele, vinden ze ongelofelijk lekker, en ja, ze kunnen door enthousiasme in je vingers bijten, per ongeluk) en ging, met alleen een trui aan, zitten kijken naar het vreetfestijn van de cavia's. Mr. Lee was als een malle zijn paprika naar binnen aan het werken, terwijl Macy na ongeveer de helft te hebben gegeten, er toch maar mee op houdt. Ik dacht dat er niks aan de hand was, want ik had maandag, samen met mijn zusje, de voorkant van de kooi eraf gehaald, en Macy houdt niet zo van verandering, dus ik dacht dat ze gewoon een beetje van slag was, want dan eet ze wel eens slecht.
Echter kwam er die avond geen verbetering in het eten, het ging zelfs alleen maar slechter: Macy at hooguit drie happen, liet wel duidelijk merken dat ze honger had en ze at ook wel wat happen, maar niet veel. Ik begon me meteen zorgen te maken, want een cavia die niet eet, dat is nog nooit een goed teken geweest. Ik met mijn ouders bellen over dat Macy niet wou eten. We kwamen tot de conclusie dat Macy of ergens veel pijn had, of jeuk. Gelukkig had ik middelen om de jeuk te bestrijden, dus dat ben ik meteen gaan doen met wat anti-parasietdruppels. Haar jeuk was wel minder geworden, maar haar eetlust was nog niet terug (en daarbij heeft ze een ongepippeteerde kooigenoot). Ik had haar even geknuffeld, en heb haar terug gezet om vervolgens te kijken wat ze deed. Ze at een enkel hapje en ging naast Mr. Lee liggen, op een manier dat ik haar nog nooit heb zien liggen.
Macy ligt namelijk altijd damesachtig, nooit languit of op haar zij, maar altijd als een net hoopje cavia. Nu lag ze een beetje als Mr. Lee, als een uitgestrekte cavia of als een omgevallen cavia (dus compleet op haar zij), dat vond ik ook wel afwijkend, waardoor ik meteen dacht dat het ernstig was en een beetje overstuur belde ik weer mijn ouders. Ik moet eerlijk zeggen dat het toch wel fijn is om 400 belminuten te hebben, dan kan je 's middags nog rustig met een vriendin aan de andere kant van het land bellen, terwijl je 's avonds een paar keer overstuur je ouders belt en vervolgens nog steeds 313 minuten over hebt voor de rest van de maand.
Maar weer even over het bellen: Mijn vader kwam met de briljante opmerking (die mijn moeder waarschijnlijk ook al tien keer had gezegd) dat Macy misschien een haakje aan de tanden heeft, wat maar een klein probleem is en zo opgelost is. Maar als dat niet zo was, dan had Macy toch een mooi leven gehad bij mij en zou euthanasie alleen maar eerlijk voor haar zijn, want dagen met veel pijn moet je nooit rekken.
Compleet onrustig ben ik dinsdagnacht als een blok beton in slaap gevallen.
Woensdagochtend was nog niet alles beter met Macy, dus ze was niet van slag, ze had geen onoverwinnelijke jeuk, dus moest het pijn zijn. Ik als een dappere dodo op sokken (blauw/rood/zwart gestreepte sokken wel te verstaan) de dierenartspraktijk gebeld met het verhaal van Macy. De receptioniste zei al meteen dat het misschien een haakje kon zijn, maar dat ik toch maar even langs moest komen, diezelfde dag, omdat het om een niet etende cavia ging. Dus ik een andere vriendin benaderd of ik haar auto mocht lenen. Nou, dat kon gelukkig, maar ik kreeg wel een hele gebruiksaanwijzing mee: veel gas geven met optrekken, extra goed in de achteruit zetten anders doet ie
"grrgssdkjkleiedffffgggtttrr" en meteen een hele beschrijving van het uiterlijk van de auto (blijkbaar was: "hij is rood, typisch voor mij en hij luistert naar de naam Speedy" niet goed genoeg).
 |
| Speedy bij de dierenarts |
Dus met de fiets naar de locatie van de sleutel gefietst (bij de sleutel zat de eigenaar van de auto) en toen naar de auto gefietst, toen naar huis gereden. Ik kwam de straat niet uit omdat het optrekken niet lukte (ik ben te eigenwijs en geef niet veel gas en dan slaat de motor af, duurde 3x voor ik me dat realiseerde), toen cavia ingeladen, daarna naar de dierenarts gereden en vervolgens weer naar huis, dan naar college en om mezelf blij te maken naar Wico, het veulentje van Hiske.
 |
| Macy in haar "reismandje" er zijn welgeteld vier happen paprika gegeten en een beetje geplast |
Maar bij de dierenarts liet Macy zich niet van haar damesachtige kant zien: terwijl ze in de houtgreep werd genomen (voor de tweede keer in twee dagen) beet ze de dierenarts. En niet zo'n bijtje als dat ik krijg, maar gewoon meteen een open vleeswond die nog net niet hoefde te worden gehecht. Oké, ik overdrijf een beetje, maar ze heeft de dierenarts wel flink gebeten. Er zat overal bloed. Op de dierenarts, op Macy en op mij. Maar het is ons wel gelukt, we hebben met drie man Macy in de houtgreep kunnen nemen en als aantekening heeft zij nu op haar medisch dossier dat er misschien even voor een roesje moet worden gezorgd als ze nog een keer terug komt.
Mevrouw had dus een iniminihaakje aan haar rechterkies onder, waardoor ze niet at. De dierenarts snapte niet dat zo'n klein haakje er bij haar al voor zorgde dat ze niet meer ging eten, maar ja, als het zeer doet, dan doet het zeer. (net zoals: zeep is zeep als er zeep op staat). Dus dat haakje bijgeknipt, Macy een beetje pijnstilling gegeven, ze schreeuwde de hele tijd alsof we haar pootjes onverdoofd aan het amputeren waren. De receptioniste was ook erg verbaast dat zo'n klein lief ding zo'n lawaai kan maken.
Eenmaal thuis Macy eventjes in haar reismand tot rust laten komen, mezelf laten stoppen met beven en Macy geprobeerd schoon te boenen met een washand. Wat is gelukt zonder dat ik zelf gebeten werd. Ik kreeg alleen een waarschuwend knaagje, wat voor cavia's een soort corrigerende tik is. Macy daarna bij Mr. Lee gezet en ze even wat appelschillen en paprika gegeven. Macy at netjes de paprika op, maar voelde zich te goed voor de appel (wat eigenlijk niet haar favoriete kost is)
 |
| Macy weer terug in de kooi |
Zoals ik eerder al had gezegd, ben ik naar Hiske geweest. Hiske is het paard van de menvereniging en ze was hoogdrachtig toen we haar kochten. Het veulen blijft bij de vorige eigenaar, maar zolang het nog bij moeders moet blijven, kunnen wij het lekker knuffelen. Het is een heel schattig hengstveulentje, Wico van Stal van den Broecke genaamd.
 |
| Hiske met haar bubbetje Wico |
Die avond ben ik als een dappere dodo op nog steeds dezelfde sokken gewoon naar een cursus over het omgaan met studiestress gegaan, daarna nog wezen sporten en toen ik terug kwam, was Macy heel voorzichtig om eten aan het vragen. Haast zo van: "Ik weet dat ik weinig heb gegeten gisteren en misschien ook wel eergisteren, maar mag ik toch wat eten?" Dus caafjes eten gegeven en vervolgens ben ik via de douche naar bed gegaan.
Wat een dag. Ik zat er helemaal doorheen, maar gelukkig is alles goed met Macy.
