Van eigenpaard naar verzorgpaard

Ja, jullie lezen de titel goed! Ik ben van het hebben van een eigen paard terug gegaan naar het verzorgen van dat paard. Dit is niet omdat ik zelf het geld niet meer had, of de andere 89 eigenaren, maar omdat hij zijn functie niet meer goed kon beoefenen. Er zit een heel verhaal achter.

Maar eerst wil ik aan jullie voorstellen: Lawart!

Mooie Lawart - Foto Lydia Kelderman

Lawart was de Fries van de menvereniging, hij is momenteel 19 (bijna) 20 jaartjes jong en hij houdt van aandacht, heeft knuffelgenen (dat maakt hem knuffelig) en hij is met actief pensioen.

In 2013 heb ik de mencursus van de menvereniging gevolgd, zodat ik naast mijn ruiterbewijs ook mijn koetsiersbewijs heb. Het was daar dat ik voor het eerst kennis heb gemaakt met Lawart als verenigingspaard. Met het aanmelden voor de mencursus heb ik een lidmaatschap van de vereniging voor de rest van dat jaar gekregen en zodra je lid bent van de vereniging, ben je ook eigenaar van het verenigingspaard. De hele mencursus heb ik met Lawart of een van de huurpaarden (Myrica of Berber) gewerkt. 

Maar in 2014 ging het mis. Lawart had een trap gekregen tegen zijn hals en was er behoorlijk door van slag. Er was gelukkig niets ernstigs te zien, alleen een kleine verdikking te voelen onder aan zijn hals. In de zomer begon Lawart bij zware inspanningen ontzettend hard te hijgen. Nou dachten ze aanvankelijk dat het ging om de hitte en de hoge luchtvochtigheid waar hij last van had. Maar het zware ademhalen bleef aanhouden, ook zodra de lucht minder zwaar was.  Dat  was het moment dat we besloten om er een dierenarts bij te halen. Het leek erop dat Lawart een luchtweginfectie had, waardoor zijn luchtwegen dicht zaten en hij zo snel ging hijgen. Daarvoor kreeg hij pillen. Nou is Lawart een dier en mijn ervaring is dat dieren pillen of medicijnen alles behalve geweldig vinden. Dus hadden wij (ja,wij, ik was inmiddel in het bestuur gestapt) de mooie taak om Lawart pilletjes te voeren.

Lawart kan ook leuke bekken trekken! - Foto De Paardengroep

Eerst hadden we het met een appel geprobeerd. De appel werd opgegeten, de pilletjes werden geknoeid of uitgespuugd. Toen het experiment herhaald met appelmoes, dat leverde hetzelfde effect. En toen kwam het briljante idee om Lawart slobber te geven met de pillen erin. Dat werkte echt super, behalve als hij perongeluk de pil eruitknoeide, maar hij had helemaal geen idee dat er pillen inzaten. 

Echter hielpen de pillen niet en hebben we de dierenarts er maar weer bijgehaald. Die gaf ons twee opties: nog meer pillen of een luchtwegonderzoek op de kliniek.Omdat we tijdens het behandelen met de pillen geen verbetering hadden gemerkt, hebben we besloten om Lawart een bezoekje te laten brengen aan de kliniek.

Eenmaal bij de kliniek kregen we te horen dat er een vernauwing in de luchtpijp zat, vlak bij de boeg (wat leken al borst zouden omschrijven). Er waren enkele mogelijkheden: niks doen of een zeer experimentele operatie waarbij een deel van de luchtpijp vervangen zou worden. Aangezien Lawart niet meer de jongste is, hadden we besloten om hem maar niet te laten opereren. Dit betekende dus dat Lawart eigenlijk niet meer geschikt was voor de menvereniging.

Dus opzoek naar een tehuis voor Lawart! We hebben hier echt belachelijk veel over vergaderd, veel overlegd, veel over nagedacht en gelukkig kregen we een tehuis voor Lawart aangeboden bij mijn verzorgpaardje Frank. Super leuk allemaal, maar we moesten dat natuurlijk wel even door de Algemene Leden Vergadering krijgen. Gelukkig was dat niet zo'n probleem, de andere opties kosten ons gemiddeld 3000 euro per jaar, wel 3000 euro die we niet hadden en wat het dus eigenlijk onmogelijk maakte. 

Maar nu staat Lawart dus bij Frank, lekker in de wei (die momenteel een beetje blubberig is) en er staat ook nog een enorm paard bij (Dat is Gandalf, weidemaatje van Frank met een schofthoogte rond de 180. En ja, hij is cool want hij is een klophengst en een Shire)

vlnr: Lawart, Gandalf en Frank - Foto Lydia Kelderman

In het begin hadden de drie nog wel eens een meningsverschil, maar inmiddels is het nog zelden (eigenlijk alleen als er eten wordt gegeven, maar dat blijkt normaal te zijn).

Lawart had nog wel even een tegenslag: hij had last van een hoefzweer, maar dat is inmiddels behandeld en helemaal over en hij huppelt weer vrolijk rond en wandelt braaf mee, iets waar Frank wat meer moeite mee had laatst... Maar goed, het wordt voorjaar!

Ik hoop dat ik nog wel een tijdje van Lawart mag genieten.

Tot de volgende blog!