zondag 29 maart 2015

Treinreis

Iedereen heeft het vast wel op het nieuws gehoord of gelezen: Er was een stroomstoring bij een elektrisiteitsverdeelcentrum in Diemen en Utrecht. Nou was het probleem bij Utrecht gelukkig snel opgelost, maar bij Diemen, tja dat was even een ander verhaal. Daar was het toch wel wat ernstiger en er was daardoor geen treinverkeer mogelijk rondom Amsterdam.

Laat ik nou net naar Amsterdam willen... (Ja, je raad het al. Ik ben eigenwijs en ga gewoon op pad)

Ik keurig netjes mijn reis gepland via ns.nl en 9292.nl, en wat blijkt: mijn trein rijdt gewoon naar Amsterdam Amstel! Helemaal blij natuurlijk. Ik ben meteen de caviakooi gaan schoonmaken en gaan inpakken, zodat ik efficiënt mijn was bij mijn ouders kon doen.
Caafjes in hun schone kooi (waar ze snel een puinhoop van maakte)

Dus ik, met volle koffer, in de bus naar het station. Dat ging allemaal wel goed, beetje druk, maar dat is het altijd in de bus naar het station. Op het station was het stervens druk. Het is niet meer zo druk geweest sinds dat er iemand voor de trein was gesprongen, anderhalf jaar geleden. Toen was ik via Amersfoort naar mijn ouders gegaan, werkte prima, reis was wat langer, maar hé, dat overleef je wel. Maar nu kon dat ook niet, omdat vanaf Utrecht het treintraject naar mijn ouders het ook niet deed. Toen was ik dus gedwongen om de normale route te rijden en daarbij de trein zou gewoon doorrijden.

In de trein naar Amsterdam kwam ik erachter dat er geen treinverkeer mogelijk was rondom Duivendrecht. Ik dacht, oké, dit wordt interessant. Mijn trein rijdt volgens NS gewoon door, maar ondertussen begon ik wel al rekening te houden met het feit dat de trein niet door zou rijden naar Amsterdam, dus begon ik op te zoeken welke bussen ik moest nemen. Want weet je hoe het zit: mijn trein moet langs Duivendrecht om bij Amsterdam te komen, dus als daar geen treinverkeer mogelijk is, dan is er dus een grote kans dat ik niet verder kan en dus strand op Utrecht Centraal.

Toen we eenmaal bij Utrecht Centraal waren, kreeg ik van de conducteur of machinist te horen dat we helaas niet verder konden rijden... Wat een verrassing... Dus mijn ouders even gebeld om te melden dat ik mijn reis verder ging vervolgen per bus en dat ik waarschijnlijk te laat thuis zou zijn voor het eten. Op naar de bus!

Het zoeken van de bus was gelukkig niet zo moeilijk, want bij de Jaarbeurszijde hangt een mooie vertrektijdenbord van de bussen, gezamenlijk met de locatie waar de bussen verstopt zitten, de kunst is dan om goed te lezen. Het duurde ongeveer tien seconden voordat ik mijn bus had gevonden, twee seconden om te lezen waar hij vertrok en een minuut om me te realiseren dat het aan de andere kant van het station was. Vol goede moed tegen de stroom in, terug naar Centrumzijde van het station. Dat was een leuke uitdaging, maar ik heb het gered zonder compleet onder de voet te worden gelopen.

Het perron van de bus was nog niet super vol, ongeveer tien mensen stonden er. Nou, dat is wel te overleven, dacht ik. Maar al snel werd het voller en voller op het perron. Uiteindelijk waren er ongeveer honderd mensen komen te staan en gelukkig paste we met z'n allen in de iniminibus.

Drukte van de bus, rechts van mij (helaas geen foto van links, ik keek tegen de zijkant van een meneer aan)


Het eerste half uur van de busreis was best leuk. Er was iemand met muziek en mensen die grappen aan het maken waren. De buschauffeur was optimistisch over de reis en gaf eerlijk aan dat hij niet reageerde op het lichtje omdat de bus zo vol was en dat we dus maar moesten roepen. Dit ging goed, totdat we een andere busschauffeur kregen in Breukelen. Die was echt chagrijnig. Het begon al met dat er maar twee mensen waren uitgestapt en er volgens die chauffeur er nog makkelijk twintig of dertig mensen in paste. We hebben wel wat gepropt, en onze ademhalingen synchroon gelegd zodat we het minste overlast hadden. We waren net het twaalfde sardientje in een blikje waar er maar tien in zitten.

Maar dat was niet alles. Omdat de bus zo vol zat, drukte enkele mensen bij het optrekken, remmen en bochten maken per ongeluk op de "stopknop", waardoor we bij elke bushalte stopte. Enkele mensen vooraan hebben gemeld dat we wel riepen als er iemand uit moest. Nou was het argument van de buschauffeur dat we dat niet deden op het moment dat een oud vrouwtje of meneertje zou roepen. De hele bus was verontwaardigd, en zeiden dat we het heus wel gingen doen. Maar hij wou niet stoppen met het stoppen bij elke halte als er op de knop werd geduwd. Dus ja, de reis liep uit. En wat het ergste nog wel was, is dat de chauffeur niet snapte dat we het niet expres deden. Dat was echt een spoedcursus hoe je de hele bus gefrustreerd kon krijgen.

Dit is echt nog niet alles. We kwamen door wat dorpjes heen waarbij die bus de enige lijn was die daar reed. Ergens moesten er een vrouw en twee kinderen in. De vrouw had het al opgegeven, en wat deed de buschauffeur? Die duwde ze erin en mopperde tegen ons dat we wel wat mensvriendelijk mochten zijn en meer moesten inschikken. De vrouw en de kinderen zijn van pure ellende er eerder uitgegaan (althans, zoiets ving ik op).

Het was echt belachelijk en behoorlijk stom. Dus Connexxion, als je moet korten op je chauffeurs, ontsla dan de chauffeur die in bus 3939 bij station Breukelen is opgestapt in de bus die vertrok van Utrecht Centraal om 16:35 uur op vrijdag 27 maart 2015. Reden: hij heeft geen inzicht in de momenten waarop je van het protocol af moet wijken, zoals in de extreme situatie afgelopen vrijdag.
Echter, als er iemand een opslag moet krijgen, geef dat dan of aan de buschauffeur die me zeven jaar lang naar mijn middelbare school heeft gebracht of aan de buschauffeur die in bus 3939 zat op Utrecht Centraal op vrijdag 27 maart 2015.

Oké, ik ben uitgeklaagd, want ik heb de reis overleefd, was niet verdwaald, heb netjes betaald (in tegenstelling tot 3/4 van de mensen die bij het uitcheckpoortje kon). Ik moet zeggen dat ik de reis bijzonder goed heb overleefd. Ik had in de bus naar het station een zitplek. Ik kon in de trein op mijn koffer zitten en in de bus naar Amsterdam had ik ook een zitplek (ook al was het een zitplek voor invaliden en de zitting veel te kort voor mijn lange benen).

Een troost had ik wel tijdens de reis: ik werd opgehaald van een station in Amsterdam en daarnaast heeft mijn moeder drie computerspellen voor mij gekocht, waardoor ik het hele weekend me heb kunnen verheugen op het spelen van de spellen.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!

2 opmerkingen:

  1. Doorsturen naar connexxion deze blog

    BeantwoordenVerwijderen
  2. TJa openbaar vervoer. Voor mij de reden om op 30 jarige leeftijd alsnog mijn rijbewijs te halen

    BeantwoordenVerwijderen