Leven met Cavia's: Vrij springen

Zo, na een drukke tentamenweek maar eens lekker naar Frank toe geweest, met het plan om meneer eventjes aan de dubbele longe te hangen. Tijdens het uitmesten veranderde dit idee een beetje in: misschien alleen opjagen. Echter was ik het nog steeds niet met mezelf eens en heb ik dus besloten om Frank maar eens te laten vrij springen. Dit hebben we wel eerder gedaan, afgelopen najaar. Frank weet dus wel hoe het werkt, maar hij wil graag laten zien dat hij een Fries is en dus niet hoger springt dat dat wat je ziet op de foto's. Hij kan wel hoger, maar dan wordt het voor mij gevaarlijk (hij let dan niet meer zo op zijn achterbenen) en voor Frank wordt het niet meer leuk en dat laat hij merken door te laten zien hoe hoog zijn achterbenen wel niet in stilstand van de grond af kunnen komen.

Ik moet zeggen dat het deze keer ook niet helemaal vlekkeloos is gegaan, maar Frank doet zijn best. Hij heeft een keer laten weten dat hij het niet met mij eens was, maar dat beschouw ik inmiddels wel als normaal, we hebben altijd wel een discussiepuntje over iets, meestal is dat het gevalletje: Ik wil niet linksom, dat hadden we hier ook wel, maar ook wel zoiets als: Ik wil niet over dat ding heen en ik wil er ook niet naartoe lopen. Ik begin bijna een geboren leider te zijn zo, met Frank die dingen niet wilt. Paarden leven in een rangorde, waarin de lagere rang moet luisteren naar de hogere rang. Als een mens met een paard werkt, hoort die in de hogere rang te staan. Frank en ik hebben onze rangorde uitgewerkt door middel van vertrouwen (tja, ik kan hem moeilijk de "Monty Roberts" methode geven als de eigenaresse het niet wilt en als hij kreupel is). Onze band van vertrouwen merk ik wel, als er iets engs is, moet ik er tussen gaan staan en als ik schrik dan kijkt hij mij aan alsof ik gek ben (vooral omdat ik soms schrik van vallende bladeren, of mijn eigen koortje van mijn sweater die tegen mij aan blaast door de wind). Het is fijn zo'n band.

Die band heb ik dus op de proef gesteld door hem over een hindernis van ongeveer 30 a 40 centimeter heen te jagen (ons record is 70-80 cm, maar dat vond hij echt niet leuk).