Vogels

Dit weekend ben ik bij mijn ouders geweest, zoals veel studenten doen in het weekend. Eventjes een wasje brengen, grote etensvoorraad inslaan en met een afscheidskusje en -knuffel de trein weer in, op naar huis. Het was me een weekendje wel zeg!

Op vrijdag, voor ik naar huis ging nog even langs Frank geweest. Zijn weiland is een beetje blubberig en in het bakje begint ook een beetje glad te worden (een van de weidegenootjes staat daar omdat hij een hoefzweertje heeft). Frank heeft een nieuwe voerbak, de oude is door onbekende redenen stuk gegaan. Nu heeft hij een mooie, nieuwe witte (de vorige was zilvergrijs) en die is nog een beetje schoon en onbelebbert en dus eng. Ik wapperde met het bakje om een ander paard, Gandalf, bij een andere voerbak van weer een ander paard, Lawart, weg te houden. Echter vond Frank die erg spannend en galoppeerde weg van mij. Frank even teruggeroepen, kwam wat twijfelend op mij af, maar alles was wel goed zodra ik hem een aai over zijn bol had gegeven. Natuurlijk moet een paard zijn eigen voerbak niet spannend vinden, dus heb ik Franks flanken ( = zijkant) geaaid met de voerbak en uiteindelijk de voerbak op zijn rug gelegd.

Frank met zijn nieuwe voerbak op zijn rug - Foto Katinka

Gedoucht, caviakooi verschoont, mijn kamer doorgerend om Macy te vangen. Ze is zes, oud en hoogbejaard, maar wil zich nog steeds niet laten vangen als ze los loopt. Mr Lee was zelf zeer verbaast dat hij opgepakt werd, maar Macy.... Oi, dat beest heeft mij behoorlijk de kamer door laten rennen. Maar uiteindelijk kon ik naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen werd ik hartelijk ontvangen door mijn moeder, die zielig met haar voetje omhoog zit omdat ze zich verstapt had in de Nelson (de traptreden bij de uitgang zijn niet duidelijk zichtbaar en als je dan op een randje stapt, klapt je enkel dubbel, val je de straat op en zijn er pezen gescheurd en botjes gebroken). Ook mijn vader zei gedag, maar toen kwam ik bij de vogels aan. Mijn ouders hebben er twee: één Pyrrhura molinea en één Pyrrhura hypoxantha pineapple (beter bekend als groenwangparkiet en geelzijdeparkiet). Ze waren een beetje boos...

Pepper a.k.a. "Peppie" - Foto Papa

 Dit is Pepper, 3 jaar, semi-tam en dol op dansen. Pepper kan ook voor een pitje om de stok heen draaien. Pepper houdt niet van de kleur rood, maakt niet uit welk soort rood, alles is niet leuk. Pepper was samen met Chili gekomen, maar Chili is helaas te vroeg overleden. Pepper vond dat vreselijk en we stonden net op punt om op vakantie te gaan, dus hebben we Pepper meegenomen naar een van de mooiste landen van Europa: Denemarken. In de auto zitten en rondrijden vindt hij leuk en natuurlijk moeten de rode auto's uitgescholden worden.





















Dit is Mix, 1 jaar oud, volledig tam, al bijt hij wel graag in vingers. Mix kan super goed vliegen, maar compleet niet landen en valt regelmatig uit de lucht op je hoofd. We doen enorm onze best om hem kunstjes te leren, maar momenteel heeft hij nog de concentratieboog van een een eigenwijze slipper. Wat Mix echt prachtig vindt om te doen is selfies maken, alleen moet hij nog wel even oefenen op het stilzitten op het moment dat de foto gemaakt wordt.

Mix - Foto Papa

Selfie van Mix - Foto Mix

Pyrrhura's staan bekend om dat ze makkelijk tam te maken zijn en erg gehecht kunnen zijn aan hun "mensen". Nou hadden we Pepper al voordat ik ging studeren, dus was ik er altijd, elke dag. Nu studeer ik en ben ik er vaak alleen in de weekenden. Pepper vindt dat ik niet zomaar de week weg kan zijn en als ik terug kom op vrijdagavond, dan wordt ik uitgescholden. Het klinkt heel schattig, hij geeft mij kusjes, fluit naar me (ja, de fiet-fiew) en hij brabbelt iets dat lijkt op Spongebob. Het houdt ook niet op totdat ik hem hallo zeg en een pijnboompitje geef. Mix hadden we pas toen ik al twee jaar studeerde, en hij weet niet beter dat ik weg ben door de weeks. Nu na een jaar begint hij steeds meer Pepper te imiteren (en ook vise versa hoor!) en deze week voor het eerst heb ik hem ook boos zien worden.

Daarnaast sta ik bij de vogels ook bekend als de persoon die de cavia's heb weggehaald. Ze maken wat cavia-geluidjes en vloten altijd mee als de cavia's enthousiast werden omdat ze eten wouden. Inmiddels staan de cavia's iets meer dan een maand bij mij en nog steeds missen de vogels de cavia's af en toe. Gelukkig is het beperkt tot af en toe, maar in het begin was het elke keer als ze buiten mochten spelen de cavia's zoeken (want ja, de kooi is weg en er staat een rare plant voor in de plaats). Nu zoeken ze af en toe nog even op de bodem. Mijn vader was zo briljant om dat even te filmen.

 

Arme vogels, maar het gaat vast goed met ze komen!

Bedankt voor het lezen en kijken, tot de volgende blog!