Soms, heel soms komt het voor dat mensen tijdens het autorijden last hebben van tunnelvisie. Tunnelvisie is niets meer dan alleen nog maar oog hebben voor wat er voor je gebeurt. Meestal gaat dat niet goed, en in Nederland heb je ook nog de variant Poldervisie (alleen maar de rechte weg zien en niet meer de zijstraatjes). Ik heb er zelf niet zo heel erg last van, maar toch is tunnelvisie me wel een keer overkomen, en dan gelukkig wel in een tunnel.
Ik was op weg naar Italië, en ik wou heel graag door Zwitserland heen rijden, om Zwitserland aan mijn lijstje met landen waarin ik gereden heb toe te voegen. Op die lijst staat nu al Denemarken, Duitsland, Zwitserland, Italië en natuurlijk Nederland. Maar goed, ik reed dus in Zwitserland, en natuurlijk net dat stuk dat ik de grens over ben. Als je als relatief beginnend bestuurder de grens over gaat in Zwitserland, dan kom je zo van geordend Duitsland in chaotisch Zwitserland. Kruispunten, mensen die niet weten waar ze naar toe willen, tunneltjes en gewoon de stoplichten op de snelweg.
Dat had ik allemaal relatief goed overleefd, het was lastig om mijn vader te volgen (we waren met 8 man, lastig om dat in één auto te proppen, dus dan maar met twee). Nou heb ik last van tunnelangst. Ik voel me opgesloten in een tunnel, heb vooral het idee dat ik nergens naartoe kan als er iets gebeurt en ik vertrouw de constructie niet voor de volle 100%. Nou was ik wel blij met de kleine, korte, schattige, eenrichtingsverkeerbevattende tunnels, daar heb ik veel van geleerd, vooral om rustig te blijven. Maar het feit dat er verkeer op je af kan komen in een tunnel, dat was nog wel even wennen voor me, en dan nog wel meteen zonder vangrail.
Ja, ik heb het over de altijd interessante, gevaarlijke, erg lange, saaie San Gotthard tunnel.
Ja, daar ben ik helemaal doorheen gereden, zonder brokken te maken
De Gotthard tunnel is ongeveer 16, bijna 17 kilometer lang, gaat dwars onder het San Gotthard-gebergte door en staat bekend om de lange files en de rare ongelukken die er gebeuren.
In de tunnel blijken er dus bordjes te hangen met hoeveel kilometers je nog moet rijden voor het einde van de tunnel, dus als die op 14 staat, moet je nog 2 kilometer, ongeveer. Althans, dat dacht ik, ik weet het niet meer... Het duurde bij mij bijna 10 kilometer voordat ik de bordjes had gespot, en zelfs dan ging het nog met moeite. Vaak had ik er een vrachtwagen voor zitten, maar ook regelmatig dat ze er wel waren, maar ik ze gewoon niet zag... Tunnelvisie.
Na de tunnel zijn we gestopt, en toen pas kreeg ik te horen dat de Gotthard-tunnel de tunnel is met de meeste problemen en dat het best knap was dat ik daar doorheen was gereden met mijn tunnelvrees. Het was eigenlijk wel rustig rijden, het enige wat veranderde waren de auto's die tegemoet reden en wat super grote verkeersborden die aanduidde hoever de vrachtwagens afstand hielden (duurde ook even voordat ik doorhad dat het ging om vrachtwagens) Al met al heb ik gewoon super veel afstand gehouden met mijn voorganger en mijn hoofd koel gehouden.
Er was wel een ongeluk op de andere rijbaan gebeurt, maar wat het precies was, had ik even gemist, want de kwibus in de auto voor me remde er voor af en ik was druk bezig met het niet proberen in zijn achterbak te belanden. Oké, het klinkt nou ernstiger dan dat het was, maar meneer voor mij remde wel, ik remde gezellig mee en de persoon achter mij ook, dus er was niks aan de had, behalve een kleine snelheidsverandering.
Ik ben trots op mijn prestatie en mijn tunnelvrees is minder en daar draait het om
Dat was het voor nu en tot de volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten