Macy is, samen met Mr. Lee, weer terug verhuisd naar mijn kamer. De laatste keer dat ik ze verhuisd had, waren ze best wel van slag, en zeker naar mijn kamer. Het heeft toen echt bijna 4 weken geduurd voor ze oke-ig waren zonder mijn bewegingen en 6 weken oké met mijn bewegingen.
Het voor de zomer terug verhuizen naar mijn ouders was voor de caafjes geen probleem, ze waren al meteen weer thuis, de vogels vonden het wel wat raar, maar dat was dan ook alles. Macy was toen zelfs moedig genoeg om met een behoorlijke gang onder de eetkamertafel met alles stoelen door te rennen. En oja, Macy is blind. Mr. Lee was vooral blij met het kastje waar ze altijd onder zitten, hij zat daar ook echt als een koning.
Maar ja, nadat ze daar toch bijna 6 weken had gestaan, moesten ze toch weer terug naar mijn kamer. Ik had me geestelijk al helemaal voorbereid op cavia's die een beetje down waren door een veranderde omgeving en caafjes die een beetje schrikkerig waren.
Nou moet ik zeggen dat alleen Mr. Lee een beetje van slag was. Hij was wat schrikachtiger en wat voorzichtiger dan Macy. Macy was gewoon aan het rond snuffen en kwam toen heel snel tot de conclusie dat ze op een bekende plek was. Mr. Lee nam die avond wel de leiding in eten vragen, maar wat er een week later gebeurde, dat was wel apart.
Macy zeurde om eten! Nou komt dat wel voor, maar hoe ze het deed, was buitengewoon prachtig. Ik zal het proberen te beschrijven voor jullie.
Macy merkte dat ik een soort van wakker was (ja, die toestand heb ik in de ochtend en na een middagdutje) en was al wel een keer heen en weer gelopen om even een slok water te drinken. Macy sprong zowat overeind, liep snuffelen van de rechterkant van de kooi naar de linkerkant, een soort van voorzichtig om Mr. Lee niet wakker te maken, die werd wakker en viel weer in slaap. Voorzichtig snuffelde Macy langs de wand, de tralies en de grond. Uiteindelijk was ze een beetje een soort van aan meten waar ze moest staan door te kijken of ze bijna met haar snorharen ofzo om de hoek van de open kant van de kooi kon vouwen. De lukte net niet, dus ze stond goed. En toen barste het los.
Mr. Lee schrok, ik schrok en Macy ging onverstoorbaar door met, ja ja, kei hard fluiten voor eten. En wat ik eigenlijk het mooiste vond, is dat ze goed stond en dat ze er beretrots op was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten